aanpassen

De grootste fout die je als autist kunt maken, is je aan te passen.

Ik loop er opnieuw tegenaan. Jarenlang heb ik me aangepast aan de wensen van anderen. Vroeg of laat komt het moment dat ik daarin vast loop. Ik kan het niet meer. Ik ben bepaald niet de eerste die dat door heeft. Anderen zien het meestal al veel eerder fout gaan. Maar na verloop van tijd dringt het dan toch tot me door dat er iets niet goed zit. Dat er iets moet veranderen. Waarmee de problemen overigens niet eindigen.

Ik zit in een situatie waarin een NT man heel effectief is in aan te geven wat hij wil. De mensen om hem heen doen hun best om zich daarnaar te voegen. Het is zo'n aardige man, die zich zo voor ons inzet (met doen wat hij leuk vindt). Hij komt ook heel capabel over. Dus natuurlijk doen we wat hij wil. Hij eist het ook niet. Hij overtuigt. Op een subtiele manier. Zullen we dit eens proberen? Wat als we nou eens zo deden? En iedereen voelt zich happy in de aanpassing.

Ik daarentegen, heb me jarenlang aangepast aan de wensen van die anderen. Wat het me ook kostte, ik bleef proberen te voldoen aan de wensen van anderen. Aanpassen, aanpassen, aanpassen. Tot ik er in vast liep. Tot het gewoon niet meer ging. Dat voelt dan alsof ik een probleem veroorzaak. wat natuurlijk ook zo is. Zo zien de anderen dat dan ook. Ineens, misschien wel onverwachts, ga ik dwars liggen; wil ik bepaalde dingen die ik jarenlang deed, niet meer doen. Daar struikelen ze over. Ze voelen zich in een hoek gedrongen, alsof ze aan onverwachte, plotseling opgekomen eisen moeten voldoen. De sfeer wordt bijna vijandig. Ik wil ineens niet meer meewerken.

Het verschil tussen de NT-er en mij is dat hij vanaf het begin aangaf wat hij wilde. Iedereen paste zich daarop aan. Ik heb mijn eigen wil veel minder duidelijk gemaakt, en grotendeels zelfs ondergeschikt gemaakt aan die van de anderen. In feite is de inzet die ik voor de groep gepleegd heb, vele malen groter dan die van de NT-er. Maar als ik aan het einde van mijn Latijn ben, wordt die inzet niet als eerste gezien. De grootte van het probleem wordt als eerste gezien. Dat wat wegvalt nu ik het niet meer kan doen. Wat een veel grotere impact heeft dan elke aanpassing aan de NT-er over de afgelopen jaren. En dus ben ik de kwaaie pier. Ben ik het probleem. En gaat de medemenselijkheid als eerste uit naar de NT-er.

It's a cruel world, zeggen ze dan. En het is ook ironisch. Degene met de relatief grootste bijdrage (in de zin van persoonlijk offer ten bate van de groep) krijgt de minste sympathie. Juist van hem wordt het grootste offer gevraagd ook als het fout gaat. En dat voelt oneerlijk. Is het fair dat ik, omdat ik me zo lang heb aangepast, dat moet blijven doen? Dat ik niet meer terug kan naar: "dit vind ik niet leuk dus dat doe ik niet," zoals de NT-er steeds heeft gezegd wanneer van toepassing? Ik vind van niet. Maar ja, overtuig daar maar eens een boze groep van die vindt dat jij de goede sfeer zit te verpesten; dat jij problemen zit te veroorzaken. Wat op zich ook zo is. Als is dat in de eerste plaats voor mijzelf.

Egoïsme is een schone zaak, als je het zo bekijkt. Gekoppeld aan toegeeflijkheid, verover je er iedereen mee. The world is you oister. De autist blijft zitten met een lege schelp die geen kant meer op kan, en krijgt daar dan ook nog eens de schuld van.