ACT one
Dit is nou de tweede keer dat ik in jubelstemming raak na een therapiesessie. Moet ik geen gewoonte van maken ;))
Al tijdens de intake kreeg ik te horen dat Altrecht werkt met ACT: Acceptance and Commitment Therapy. Vandaag kreeg ik een A4-tje (heel duurzaam dubbelzijdig geprint) mee met enige uitleg. Waaronder: het is okay te dromen. Dromen moet, dromen is goed! YESSS. In your face, Sanne.
Dat is de psychologe die mij als narcist duidde. Ik droomde van dingen die niet konden zijn, meende ze. En dat is volgens de psychologie blijkbaar narcistisch. Niet volgens het woordenboek der Nederlandse taal. Maar psychologen doen wel vaker vreemde dingen met taal.
Hoe dan ook: zij maakte duidelijk dat fantaseren (noem het dromen) over wat je zou willen, narcistisch is. Op het ACT-A4tje staat dat wilde plannen bespreekbaar moeten worden. "Of het allemaal haalbaar is wat je wilt bereiken, dat zien we dan wel weer."
Misschien ben ik te optimistisch.
Want ik droom ook over dingen die ik misschien helemaal niet wil bereiken. Ik fantaseer veel. Vaak vervelende dingen: hele dialogen over vervelende onderwerpen, hoe een gesprek zou kunnen lopen enzo. Vaak loopt dat in het echt heel anders, maar soms ook niet. Dan is zo'n oefening nog niet zo gek. Maar ook prettige dingen, althans: dingen die in eerste instantie prettig lijken. En ik baalde er stevig van dat niet te moeten doen, volgens de psychologe. Ik moest reeel blijven. En de realiteit was, dat ik niets meer zou bereiken.
Dat kan nog steeds. Dat sluit ik absoluut niet uit. Maar ik ben al mijn hele leven een fantast. En dat kan heel erg leuk zijn. Dingetjes bedenken om te doen. De enkele keer dat het dicht bij een uitvoering kwam, schrok ik me meer dan eens een hoedje. "Be carefull what you wish for, you just might get it", zeggen ze wel. En dat leek meer dan eens op te gaan.
Toch ben ik het dromen niet afgeleerd. Nu te lezen dat de therapie waarin ik mijzelf heb losgelaten, dat juist stimuleert, dat geeft me een stevige boost. YESS.
We gaan dromen, jongens! Het mag weer.
Dromen om van mijn beperking een voordeel te maken. Om autisme als unique selling point te hanteren. Dat lijkt me geweldig. Hoe realistisch dat is, dat zie ik dan wel weer. Maar het stemt vrolijk. All is not lost. Ik heb wel vaker gezegd: bij autisten is het niet "what you see is what you get". Het is juist "what you don't see" wat je krijgt. Een autist is als de ijsberg: het meeste zie je niet. Laten we dus vooral dromen over hoe dat grote onderwaterdeel boven water te krijgen is. Om achteraf evengoed te kunnen besluiten dat het wel goed is zoals het is. En misschien ook niet. We zien wel.