Iets waar ik heel slecht in ben, is dingen af maken. Hoe vaak begin ik niet ergens mee, om vervolgens vast te lopen en het niet af te maken? Veel vaker dan dat ik wel het beoogde doel bereik.

Nou weet ik dat ook niet-autisten daar last van kunnen hebben. In een sketch van Kees van Kooten, lang geleden, had hij het over "een kamer vol verwijt" waarin alle vakantiefilmpjes en foto's lagen te wachten op de verwerking niet nooit zou komen. Ik heb ook dozen vol foto's, dia's en filmpjes, maar daar heb ik het nu niet over.

Het tv-programma "Help mijn man is een klusser" gaat natuurlijk ook over mannen die niet af maken waar ze aan begonnen. Het groeit ze boven het hoofd, en dan raak je het overzicht kwijt.

Bij mij treedt dat al snel op. Ons huis is geen bouwpunt, ook niet gedeeltelijk, maar toch hangen er nog elektriciteitsdraden los, hebben diverse wandschakelaars geen afdekkapje, zijn verschillende lampen na jaren nog steeds niet opgehangen en is bepaald schilderwerk tot onbekende datum uitgesteld. Dat zijn geen grote klussen. Toch kom ik er niet toe. Omdat ik vastgelopen ben in de uitvoering. Ik ben er ooit aan begonnen, en liep toen tegen een probleem aan dat ik niet meteen kon oplossen. Dus moest ik het werk neerleggen. En dan blijkt het vreselijk moeilijk om het weer op te pakken. Veel simpeler om iets anders op te pakken waar ik het overzicht nog wel over denk te hebben.

Dat geldt niet alleen voor klussen in huis. Ook voor activiteiten in de hobbysfeer.

Ik verwacht dat als ik ergens mee begin, dat ik het dan ook af kan maken.

Lukt dat om een of andere reden niet, dan haak ik af. De aandacht verwaait en komt uiteindelijk elders terecht. Maakt niet uit of het gaat om een plannetje van mijzelf of van een ander. Ik heb de behoefte om af te maken waar ik aan begonnen ben, zolang ik geen onneembare drempels tegen kom. Als anderen iets even in de ijskast willen zetten, of hun aandacht even aan iets anders moeten geven, dan kost het mij heel veel moeite om weer verder te gaan waar we gebleven waren als zij daar weer aan toe zijn.

Is dat omdat autisten zelf willen/moeten kunnen bepalen welke veranderingen wanneer plaats vinden? Of omdat we het overzicht kwijt raken als het proces onderbroken wordt? Tijd maakt onlosmakelijk deel uit van het verwachtingspatroon. En wat niet aan de verwachtingen voldoet, is heel moeilijk vol te houden. Bijna niet, eigenlijk.

Dus zit ik met de paradox dat ik aan de ene kant wil dat dingen (snel) af gemaakt worden, terwijl ik daar van mijzelf uit juist zoveel moeite mee heb. Die paradox wekt lethargie op en maakt het nog moeilijker om zaken op te pakken en af te maken. Zonder dat mijn ongeduld ten opzichte van het af maken van andermans zaken daardoor afneemt.

Inconsequent? Waarschijnlijk. Autistisch? Heel zeker.