afspraken
Vanmorgen zag ik dat iemand die mij had gevraagd voor een vrijwilligersactiviteit, dat inmiddels zelf al heeft geregeld. Drie keer heeft hij mij daarvoor warm gemaakt en gevraagd of ik dat wilde doen, danwel gezegd dat hij me snel zou e-mailen om concrete afspraken te maken. En dan krijg ik dus dit. Geen bericht. Geen afzegging of bedenking. Gewoon mij laten ontdekken dat ik stilletjes op een zijspoor ben gezet.
Wat is dat toch, dat mensen dat zo makkelijk bij mij doen? Ik ga haast geloven dat het aan mij ligt, want het gebeurt zo regelmatig. Zeker waar het mijn voormalig vakgebied betreft. Meermaals al mensen gehad die mij vragen of bevragen, beloven daarop terug te komen, en dan mij de rug toekeren en het lekker met anderen gaan doen.
Misschien moet ik het positief uitleggen. Ondanks mijn autisme komen ze toch naar mij toe voor raad en daad. Is het dan door mijn autisme dat ze hun beloftes niet nakomen? Ik heb de man een verontwaardigd mailtje gestuurd. Meestal doe ik dat niet. Ik denk dan: wat schiet ik er mee op? Mijn vrouw zei: nou kan je het helemaal vergeten! Maar het is juist een vergissing te denken dat het er nog van zou kunnen komen. Ze komen niet voor niets hun afspraken niet na. Dat is omdat ze ook helemaal niet van plan zijn die na te komen. Een keer iets nalaten, kan een vergissing zijn. Een tweede keer iets nalaten kan vergeetachtigheid zijn. Maar als je drie of meer keer iets belooft en je doet het maar steeds niet, wat moet ik dan denken? Dat het nog wel goed gaat komen? Die ijdele hoop heb ik opgegeven.
Het vervelende is dat ik dat soort ervaringen niet achter me kan laten liggen. Zoals de toneelclub die me uitkotste. Dat blijft nog regelmatig terugkomen. Had ik niet dit of dat moeten doen? Mijzelf steeds weer overtuigen dat hun acties dermate achterbaks en geniepig waren, dat het niets had uitgemaakt als ik ze van mijn autisme had verteld. Ik dacht er serieus over dat te doen toen ik merkte dat het wel erg stroef liep. Maar de voorstelling was dusdanig dichtbij, dat het me beter leek de inspanningen van de spelers hier niet mee te belasten en het nadien aan de orde te stellen. Daar is het niet meer van gekomen. Dat had geen zin meer. Zij hadden alle schepen reeds voor mij verbrand. Ook zij logen er op los. "We willen ook van andere regisseurs gebruik gaan maken." Waarmee ze bedoelden dat ik wat hen betreft nog lang niet uitgerangeerd was. Het was mij meteen duidelijk dat dit een leugen was om het slechte nieuws te verpakken in een saus van optimisme. Voor henzelf. Want naar mij toe zou het immers nooit meer zijn dan een leugen. De zoveelste. Wat het ook is gebleken.
Is het makkelijker om tegen autisten te liegen dan het is om dat tegen sociaal vaardige mensen te doen? Is het daarom dan opvalt dat autisten veel vaker niet liegen? Dat wordt immers als een van de positieve eigenschappen van autisme genoemd. Misschien is dat maar relatief. Misschien liegen autisten niet minder vaak, maar liegen niet autisten juist tegen autisten veel vaker. Het is ook niet zo dat het mij op dat moment niet als liegen opvalt. Maar blijkbaar reageer ik er op alsof ik het wel geloof. En lokt dat meer liegen uit. Misschien zien zij het wel als uitlokking: het schijnbaar zo makkelijk maken om met leugens weg te komen, dat de drang tot liegen onbedwingbaar wordt. Of was het omdat ze zo christelijk waren?
Dat heb ik op de psycho educatie gemist: een workshop omgaan met de leugenachtigheid van anderen. Steeds maar weer in de hoek gezet worden, terwijl men weldegelijk door heeft dat je goed bent in je vak.
Ik kan er heel slecht tegen als mensen zelfs de weinige dingen die ik meen te kunnen, me nog af lijken te willen nemen of ontkennen. Als ik dan om mijn autisme wordt gemeden, heb dan in ieder geval het fatsoen om niet eerst een andere indruk te wekken, en ook nog eens de kwaliteiten die ik wel heb, te ontkennen.