alles gaat achteruit
Ik klaag al een tijdje dat dingen achteruit gaan. Dat ik achteruit ga. Dat dingen niet meer lukken. De laatste dagen ontdekte ik een nieuwe dimensie daarvan toen ik tv zat te kijken.
Mijn vrouw en ik zijn liefhebbers van detectiveseries. Zij meer van de depressieve soorten, zoals Wallander, Hinterland en andere met hoofdpersonen die duidelijk niet sporen. Ik meer van de optimistische, zoals Death in Paradise, The Mysteries of Laura en Boston Legal. Maar de laatste dagen begint het me duidelijk te worden waarom ik er minder plezier aan beleef. Ik kan ze niet meer volgen.
Eén van de dingen waar een moderne detective vol van zit, is namen. Namen van verdachten, slachtoffers, werkgevers of aanverwanten, en collega's. En nauwelijks is zo'n naam genoemd, of ik ben die alweer kwijt. De eerstvolgende keer dat de naam genoemd wordt, zit ik dus te gissen: wie was dat ook alweer? Ik probeer uit de context op te maken om wie het gaat. Maar ondertussen wordt weer een stuk plot ontvouwen waar ik mijn aandacht bij moet houden. En dus raak ik de draad kwijt. Ik kijk de aflevering wel uit, ook omdat mijn vrouw vaak mee kijkt, maar vraag me aan het eind af wat ik er nou aan overgehouden heb. Een prettig gevoel? Alsof ik een stukje entertainment heb genoten? Nee, het is meer een gevoel van falen. Opnieuw heb ik niet goed kunnen volgen wie nou wat voor rol speelde.
Niets maakt dat pijnlijker duidelijk als dezelfde episode binnen enkele dagen opnieuw wordt uitgezonden. Dit soort series is vaak te zien bij zenders die van herhalingen hun zaak hebben gemaakt. Elke aflevering komt meermaals voorbij. Dan zie ik na korte tijd wel dat ik die aflevering al gezien heb, en kan me nu nog wel eens herinneren wie het gedaan had, maar niet meer waarom, of de rollen die anderen daarin speelden.
Ik vind dat zorgelijk, eerlijk gezegd. Ik wil normaal kunnen functioneren. Of althans redelijk normaal. Mijn huisarts zou ongetwijfeld zeggen dat het aan de leeftijd ligt. Maar ik ben nog tien jaar van mijn pensionering verwijderd. Kom zeg. Een beetje vroeg om seniel te worden. En dat terwijl ik mijn hersenen toch weldegelijk probeer bezig te houden, door dagelijks informatieve artikelen te lezen, nieuws te kijken, over dingen na te denken en een eigen mening te vormen. Maar als een verhaallijn van enige complexiteit al niet meer te volgen is, hoe vaak die ook wordt uitgelegd, dan maak ik me ernstig zorgen over waar dat toe zal leiden. Mag ik nog wel hopen op verbetering van mijn situatie, of moet alles maar in het teken gezien worden van steeds verder achteruit gaan?