autokosten
Hebt u dat ook? Je staat voor autoreparaties en je moet beslissen of je dat (nog) wel wil laten doen.
Mijn buren lijken daar gemakkelijker in. Ik zeg "lijken", want misschien hebben zij er wel net zoveel moeite mee als ik. In mijn ogen besluiten ze vrij gemakkelijk een auto weg te doen als een reparatie meer dan een paar tientjes gaat kosten. Zoals laatst. Remmen moesten worden vernieuwd. Dat is een klusje dat je bij een tweedehands auto moet verwachten. Je kan geluk hebben dat het recentelijk is gebeurd voordat je de auto kocht, maar meestal is dat niet zo. En zo zijn er nog wel meer dingen te bedenken.
Nou is het altijd lastig te beslissen wanneer je een oudere auto weg moet doen. Het liefst als hij nog wat waard is. Maar wanneer is het goede moment? En wat kost een andere auto? Als je een auto wilt hebben en vanwege de prijs je moet beperken tot een tweedehandsje — zoals ik — dan zit je nou eenmaal altijd tegen kosten aan te kijken.
Ik heb dat eens uitgerekend toen ik een Mazda 323 van het oude type reed. Bijna elk jaar had ik daar wel reparaties aan. Banden, uitlaat, remmen, benzinepompje; elk jaar wat anders. Soms enkele tientjes, dan weer een paar honderd gulden. Klinkt veel. Op een nieuwe auto heb je garantie en mag je verwachten dat je geen reparatiekosten hebt. Aan de andere kant neemt de waarde van je auto veel sneller af. In de eerste dag al meer dan duizend euro. Ik berekende dat met al die reparaties het Mazda'tje nog steeds veel goedkoper was om te rijden dan een goedkope, nieuwe auto. En dus was ik tevreden.
De buren besloten dus de auto weg te doen toen reparaties van enkele honderden euro's wachtten. Eerst jubelden ze over de wagen: hij reed zo goedkoop (op gas), zag er nog netjes uit, enzovoorts. Dus waarom dan voor die tenminste honderden euro's een andere auto kopen waar ook weer van alles mis mee zou kunnen zijn, dan deze repareren en erop vertrouwen dat het voorlopig daarbij blijft? Ik kon dat niet goed begrijpen.
Tot mijn auto aan de beurt was.
Het begon met olieverversen. Ik had daar eerst geen haast mee. Gewoon de service intervallen aanhouden, dacht ik. Maar toen las ik dat olie vaker moet worden ververst als je veel korte stukjes rijdt. Toen vond ik het ineens belangrijk om het zo snel mogelijk te laten doen.
Via internet een goedkoop adres gevonden, verschoningsbeurt geboekt en op een zaterdagochtend naar de garage. Wat een kwartiertje had mogen duren, werd anderhalf uur, en de prijs was inmiddels bijna verdubbeld, want tijdens dit olieverversen werd geconstateerd dat de remmen dringend aan vervanging toe waren, de wielen verkeerd gebalanceerd en de banden scheef afgesleten. Ik dacht er een weekje over na, maar besloot geen risico te nemen en in ieder geval de remmen te laten doen.
Duizend euro verder vraag ik mij ernstig af of ik daar goed aan gedaan heb. Want het is een vijftien jaar oude auto. Regering en autobranche willen graag dat ik een nieuwe koop. Die zijn zuiniger, minder milieuvervuilend en goed voor de economie. Als ik er weer de rekenmachine bij haal, moet ik tot de conclusie komen dat we met dit oude ding evenveel kwijt zijn als wanneer we een klein, goedkoop nieuw karretje hadden gekocht. Waaraan lang niet zoveel lol te beleven was geweest, maar wel minder zorgen, mag ik hopen.
Het voelt als een persoonlijke mislukking me zo te hebben laten uitpezen. Maar als je zelf niet sleutelt, wat moet je dan? Een auto, waar verder weinig mis mee lijkt, maar gewoon weg gooien voor een fooi omdat de reparaties duurder zijn dan verwacht?
Ik weet het nog steeds niet. En misschien wil ik het ook niet weten. Maar ik voel aankomen dat over niet al te lange tijd ik weer op het punt sta dat ik denk: had ik die reparatie toen maar niet laten uitvoeren, dan was het verlies nu niet zo groot geweest.