ioT. Internet of things. De wereld waarin alles en iedereen met elkaar verbonden is via het internet. Waarmee het gelijk een stuk kwetsbaarder geworden is voor virussen.

B.o.t. "Birthday of things", waarin je hele wereld draait om je verjaardag. De dag die de band met je eigenwaarde moet herstellen. Hoe vaak heb ik niet meegemaakt dat mensen vooral veel verjaarsbezoek wilde hebben om zichzelf geliefd te voelen, of in ieder geval gewaardeerd. Wat blijkbaar de rest van het jaar onvoldoende gebeurde. Door de nadruk zo op de verjaardag te leggen, is die bevestiging een stuk kwetsbaarder geworden.

Mijn verjaardag staat voor de deur, en zoals wel vaker leef ik er niet naartoe zoals vroeger. Vroeger voelde het inderdaad als die ene dag in het jaar dat alles even om mij leek te draaien. Wat niet in dat plaatje paste, probeerde ik te negeren. Nu merk ik dat laatste veel meer op. Ik kan onder het mom van "het is mijn verjaardag" wel dingen doen die ik gewoonlijk niet zal doen (zoals taart eten bijvoorbeeld), maar het moet wel van mij uit gaan. Als ik die dag niet bijzonder maak, doet niemand het. Mijn vrouw heeft de gewoonte dagen waarop iets te vieren valt, geen bijzondere status te geven. Eigen verjaardagen, huwelijksjubilea, alles wat je eens in de zoveel jaar viert, hoeft niet gevierd te worden. Geliefd voelen we ons het jaar door ook. Het doet denken aan het argument dat vroeger gegeven werd als je vroeg: "Er is een vaderdag en een moederdag; waarom is er geen kinderdag?" Dan kreeg je als antwoord: "Elke dag is al kinderdag".

Okay, we doen aan cadeaus. Meestal. En niet zo zuinig ook. Dat geeft voor mijn gevoel wel aan dat de jarige "wat waard is", ook al bedoel je dat niet in financiële zin. Maar zelfs als ik de hele familie uitnodigde om mijn verjaardag te komen vieren, kwam bijna niemand. Dus kijk ik wel uit dat nog eens te proberen. Die knauw in mijn eigenwaarde kwam hard aan. Voor mijn gevoel bestaat er een onuitgesproken, verplichte evenredigheid bij dit soort vieringen. Als ik steeds jouw verjaardag kom vieren, moet jij naar de mijne komen. En als je niet komt, vind je mij dat dus niet waard. Alles heeft met die viering te maken: birthday of things.

Het gekke is dat ik ondertussen zo ontwend ben mijn verjaardag tot een bijzondere, feestelijke dag om te toveren,

dat ik ook niet verder kom dan taart halen (steeds dezelfde natuurlijk) en 's avonds eten laten komen. Als het voorbij is, ben ik diep van binnen teleurgesteld. En ik kijk al helemaal niet uit naar mijlpalen als 50 jaar, 60, 65 enzovoorts. Omdat anderen daar extra gewicht aan geven, moet dat toch ook voor mijn 'jubilea' gelden? Zeker die kan ik toch niet geruisloos voorbij laten gaan? Ik heb alleen geen idee wat ik kan doen om dat gewenste gevoel erbij te krijgen.

Birthday of things: alles hangt met elkaar samen.

Ik heb geen vrienden, en mijn familie vindt mij blijkbaar niet belangrijk genoeg. Ik moet zien te vermijden het vieren van mijn verjaardag te verbinden aan gewaardeerd worden. En dus probeer ik mijzelf wijs te maken dat mijn opkomst op verjaarspartijtjes van anderen toch ook zelden betekende dat ik hen zo waardeerde. Ik had het voor hen over; zij blijkbaar niet voor mij; maar dat betekent nog niet.... Ja, maar zo voelt het wel.

Ik wou dat een verjaarsviering in onze cultuur zou zijn als het pre-internet tijdperk: geheel 'stand alone'. Geen verbinding met anderen en er dus dan ook niet van afhankelijk. Ik weet wel: iedereen is vrij zijn verjaardag te vieren zoals hij dat wil. Mijn "birthday of things" blijkt echter kwetsbaarder te zijn dan ik aan kan. En dus ben ik telkens weer vatbaar voor het vier-us.