Ik ben weer zo bang. Te bang om dingen concreet aan te pakken. Om de verzonnen 'oplossing' uit te voeren. Zozeer, dat ik me ben gaan afvragen of het middel niet erger is dan de kwaal.

Gevangen zitten in die spiraal van angst is op zich al beangstigend. Ik ben bang dat als ik niets doe, ik straks in een onhoudbare situatie terecht zal komen, waarin geen goede 'oplossing' op tijd beschikbaar zal zijn. En ik ben bang dat wat ik bedacht daaraan te doen, niet zal brengen wat ik ervan verwacht. Of wat ik nodig heb. Dat het alleen maar geld zal kosten maar ook (nog meer) stress zal veroorzaken.

De buren gaan verhuizen. Dat is jammer omdat we het goed met hen kunnen vinden. Nog belangrijker voor iemand met autisme is dat ze weinig lawaai maken. In het verleden heb ik buren gehad waar ik helemaal overspannen van werd, zo vaak had ik last van herrie uit hun woning. En hen vragen er wat aan te doen, veroorzaakte nog meer stress omdat ze eenvoudig ontkenden dat het lawaai uit hun woning kwam.

Nieuwe bewoners gaan verbouwen. Lange tijd dus heel veel herrie maken. En het is maar afwachten hoe ze zich zullen gedragen als de verbouwing klaar is. Krijgen we te maken met schreeuwende kinderen, muziekinstrumenten, loeiharde ruzies, blaffende honden, luidruchtige feestjes, dito vervoermiddelen? Ik heb het allemaal meegemaakt, en weet dat ik daar volledig overspannen van raak. En dus ben ik vreselijk bang dat me weer zoiets te wachten staat.

Ik bedacht: als ik nou zorg voor een onderkomen elders, dat op stel en sprong beschikbaar is. Een caravan of chalet (stacaravan) op een camping. Of een bootje in een jachthaven niet te ver hier vandaan. Dat kan dienen als vluchtheuvel voor als de hel losbreekt bij de buren. Leek me een goed idee. Makkelijk te vinden ook. Aanbod genoeg.

Ik formuleerde mijn wensen: maximum aanschafbedrag, maximum sta- of liggeld, afmetingen, aanwezigheid van douche en toilet, en zo voorts. Dat leverde een hoop speurwerk op, en daarna lange ritten door het land voor bezichtigingen. Maar als de meeste wensen werden vervuld, begon het pas echt spannend te worden. Want: wat nu? Nu wordt het ineens menens. Nu moet ik een beslissing nemen over de aanschaf.

Op die momenten sloeg me de schrik om het hart. Wil ik dit nou wel echt? Is dit de goede oplossing voor een probleem dat zich misschien helemaal niet zal voordoen? Kan ik het me echt wel veroorloven? Familie kwam met horrorverhalen over uit de hand lopende kosten. Met mijn inkomen kan ik dat niet volhouden. En wat heb ik dan?

Maar vooral: krijg ik er niet veel meer stress bij dan het kan voorkomen? Weer iets waar ik wat mee moet. Onderhoud plegen. Gebruiken. "Plezier" aan beleven. Ja zelfs dat voelt dan als verplichting. Je wilt zoiets toch niet voor je verdriet hebben?

Elke keer werd ik zo bang voor de gevolgen, dat ik het besluit niet durfde te nemen. En als dan later bleek dat het gewilde object verkocht was, kreeg ik spijt. Had ik niet toch....? Ik vond het toch mooi? En achteraf leek het niet te duur.... Dus waarom had ik geen ja gezegd?

Na een tijdje begon het proces dan weer opnieuw. Zoektocht, nader onderzoek, gaan kijken, laten afketsen. En slapeloze nachten. Heel veel gepieker, tot in de kleinste uurtjes. En dus begon ik me af te vragen: heb ik er niet meer aan dit allemaal niet te doen? Afwachten wat er gaat komen, en dan proberen rond te komen met wat dan beschikbaar is aan vluchtheuvels? Je kan niet op stel en sprong naar een vakantiehuisje. Je moet zoeken, boeken, en pakken. Tegen de tijd dat je weg kunt, is ten minste een dag voorbij. Een dag vol herrie en stress. En misschien is het de volgende dag alweer rustig. Maar is die stress hoger dan wat ik me op de hals haal met iets aan te schaffen?

Ik ben niet alleen bang voor geluidsoverlast en de zorg om een vluchtheuvel. Ik ben zelfs bang dat ik daar niet uit kom.