BEKIJK HET POSITIEF
Onlangs was de verjaardag van een vriend van mijn vrouw. Een man die zo ongelooflijk positief in het leven staat; om jaloers op te worden. Als hij op vakantie is en het regent een dag niet, dan zal hij vanaf die dag roepen: "Toch hebben we geluk gehad met het weer!" Het had immers alle dagen kunnen regenen. Bewonderenswaardig om zo door het leven te gaan. Want (bijna) alles wordt dan een succes.
Simpel, zou je zeggen; makkelijk te leren. Was het maar waar. Ik probeer het. Maar dat hoofd van mij lijkt een leven van zichzelf te leiden waarin het geheugen de hoofdrol speelt. De kreet "in het verleden behaalde resultaten geven geen garantie voor de toekomst" kan ik ook al niet aanhangen. Ik geloof dat mijn volgende menselijk contact even rampzalig zal verlopen als het vorige. En die overtuiging — 56 jaar ervaring, poets dat maar eens uit — staat aan de basis van elke afspraak die ik maak of krijg (met het UWV maak je geen afspraak, zij zeggen je eenvoudig wanneer je moet komen). Dus is elke afspraak omkleed met stress, en maal ik tevoren allerlei scenario's door, om op de afspraak zelf vrijwel onvoorbereid naar binnen te stappen.
Al jaren geleden merkte ik dat sommige mensen hun leven als successtory brengen, ook al druipt de mislukking er van af. "Ik wilde bij de televisie gaan werken. Toen vroeg iemand mij of ik wilde helpen in een fotozaak en dat ben ik dus gaan doen; tegenwoordig wordt heel veel video met fotocamera's opgenomen, dus is dat eigenlijk hetzelfde." Zoiets vertelde iemand mij eens. Bij mij zou dat worden: "Ik wilde eigenlijk heel graag bij de televisie werken; maar na jaren van solliciteren kreeg ik nog steeds geen poot tussen de deur. Toen vertelde iemand mij dat een fotozaak een verkoper zocht en ben ik dat maar gaan doen. Je moet tenslotte iets." Groot verschil, zelfde resultaat.
Ik heb het ook altijd moeilijk gevonden om op te scheppen, iets wat heel veel mensen doen en naar het lijkt zelfs vaak verwacht wordt. Op vakantie in een Engelstalig land vroeg iemand mij: "Are you a photographer?" Ik zei natuurlijk nee. Ik liep daar wel met een Nikon-uitrusting rond van duizenden guldens en nam duizenden foto's, maar dat maakte mij nog geen echte fotograaf. Ik bleef een vakantiekieker. Daar dacht hij anders over. Het was die opwaardering van waar ik mee bezig was, die me een opsteker gaf. Ik besloot de volgende keer dat iemand mij dat zou vragen, gewoon yes te zeggen. En dat deed ik... maar toch voelde het toen alsof ik me aanstelde. Terwijl er zat mensen zijn die zich als "photographer" aanbieden die mindere beelden schieten.
Dat niet kunnen opscheppen heeft me een hoop gekost in het leven. Plus dat mensen dat zo verwachten, dat ik vaak verbaasde gezichten zag als ik eenvoudig deed wat ik had gezegd, en het niet een slap aftreksel bleek te zijn. “Goh, maar dat is gewoon professioneel,” zei iemand eens na een normaal stuk werk afgeleverd te hebben. En ik dacht: ”Maar wat verwachtte je dan? Ik ben toch ook een professional op dit vlak; dat had ik toch ook verteld….?”
Ik kan er dus niet tegen dat mensen opscheppen. Maar dat is autisme: ik geloof wat iemand mij vertelt, hoe hoog hij ook van zichzelf opgeeft. Wat ik meermaals heb moeten meemaken, is dat zo iemand het vervolgens mij kwalijk neemt als hij van zijn voetstuk dondert. Daar doe ik helemaal niets voor, dat gebeurt vanzelf. Zou iemand tegen mij zeggen: “ik kan de zee doen splijten”, en hij slaat vervolgens een karateslag in de branding en er gebeurt verder niets, dan zeg ik: “Ik zie het niet.” Waarop hij dus pissed wordt, want zo had ik dat niet mogen opvatten. Ja hoor eens: JIJ zei het zelf; niet zeiken!