We zijn een dagje weg geweest. Geen hele vakantie, gewoon een dagje uit. Naar het strand.

Dat is even rijden. We zijn niet zomaar bij de zee. Die afstand is de reden dat we die trip niet snel maken. Twee uur enkele reis is voor dagtrip een flink eind. Onderweg een keer stoppen om de hond even zijn gang te laten gaan. Op zo'n parkeerplaats langs te snelweg. Dat doe ik anders nooit. De rit zelf bezorgt zo al een vakantiegevoel. Het doet me denken aan vroeger, toen we door Duitsland reden op weg naar een vakantie­bestemming. En geheel vrij van Duits is de Nederlandse kust ook al niet, wat het vakantiegevoel nog meer stimuleert.

Dan kom je daar aan. Betalen voor parkeren. Dat is voor mij uitzonderlijk. Mijn bestemmingen zijn doorgaans gelegenheden waar niet zóveel mensen komen dat betaald parkeren is ingevoerd. Het was lunchtijd toen we arriveerden, dus meteen een terrasje opgezocht. Weer uitzonderlijk. Nóg meer vakantiegevoel. Dan het strand op, compleet met strandtentje, zwembroek en koelbox. Liggen, even het water in. En na een tijdje op zoek naar een terrasje voor het avondeten. Weer de tijd nemen. Niet zoals thuis: prak op tafel, en binnen een kwartier is alles op en afgeruimd. En dan de rit naar huis in de ondergaande zon. Weer met hondenstop. Bij thuiskomst rommel in de auto en in de gang. Even geen zin om alles meteen op te ruimen. Echt het gevoel op vakantie te zijn geweest.

Zo'n dagje uit schudt mij helemaal door elkaar. Dat ik op de dag zelf me anders dan anders voel, dat verwacht ik niet anders. Maar de volgende dag kan ik niet terugkeren naar mijn normale doen. En de dag dáárop nóg niet. Sterker zelfs: ik ben méér uit het lood geslagen, weet niet wat ik moet/zal doen, en verklungel de hele dag. Ik kan mijn draai niet vinden en zet het dan maar op een vreten.

Toen we op vakantie gingen naar dezelfde plek en er een week verbleven, leek de overgang beter te gaan. Alles is anders, voor een week. Hoewel... Ik kom daar al mijn halve leven, geloof ik. Dus zo anders is dat ook niet. Het is een heel gedoe, met alles wat je in moet pakken en mee wilt nemen. Maar het tempo, de activiteiten en de verwachtingen zijn voorspelbaar. Met dit dagje uit leek dat veel minder zo te zijn. En geheel tegen de verwachting in, heb ik veel meer moeite me te herstellen van deze uitzondering op de regel. Ik lijk me niet te kunnen of willen schikken in het hervatten van mijn dagelijks leven. En ga me dan ook afwijkend gedragen.

Het voelt alsof ik in een depressie terecht ben gekomen. Futloos. Slapeloos. Moe. Gedesoriënteerd. Van dat ene dagje. Waartoe ik een week tevoren besloot. Ik had me er dus op kunnen voorbereiden. Die voorbereiding bleek vooral uit stress te bestaan, die mijn vrouw en therapeut uiteindelijk grotendeels wisten weg te nemen. Ik had er zin in toen we vertrokken. En ik was er blij mee toen we terug kwamen. Niet dat ik er nu spijt van heb. Waar ik moeite mee heb is de re-entry, zogezegd. En dat verbaast me hogelijk.

Moet ik geen dagjes uit meer plannen? Want het ging vorige week ook al niet denderend. Het is me een raadsel en ik heb ook geen idee wat de beste aanpak in het vervolg is.