de collectant
Ik heb een hekel aan collectanten aan de deur. Omdat ze me overvallen met hun vraag. Het heeft me vele jaren gekost om daar nee tegen te kunnen zeggen, en dat is nu mijn standaard reactie. Niet altijd omdat ik niets wil geven. Maar altijd omdat ze me met hun vraag overvallen.
Aan het begin van de avond stond een vrouw in een geel wegwerkersvestje en kekke, witte laarzen voor mijn deur. Toen ik open deed, draaide ze zich naar mij toe en glimlachte vriendelijk. Dat soort mensen begint altijjd met een zin als: "Heeft u wel eens gehoord van....", en dan volgt een organisatie waar iedereen wel eens van gehoord heeft. Deze vrouw collecteerde echter niet gewoon. Ze had geen collectebus in haar hand. Ze droeg zo'n notiitiebord met daarop een vreeemd ogend formulier. Met allerlei terzijde-kommentaar begon ze haar verhaal af te steken. Het ging over de dierenambulance. Nou hebben wij zelf een hond, en geheel tegen mijn aversie in bedacht ik dat ik dit goede doel wel zou willen steunen met een kleine bijdrage in de collectebus. Maar het verhaal ging over krassen, waarmee je - zei ze bijna guitig - geen prijs kon winnen. Onder de weggekraste afbeeelding van een hond of kat zou een bedrag zichtbaar worden wat je vervolgens moest doneren aan de dierenambulance. Ze ging nog verder met beloftes van vijftig euro tegoed bij een supermarkt bij donatie van een meervoud aan weggekraste honden of katten, maar mij had ze al in de "nee"-hoek gekregen. Daar staat een - overigens heel vriendelijke - mevrouw tegen een autist te vertellen dat hij, om het goede doel dat hij best bereid is te steunen ook daadwerkelijk te steunen, bereid moet zijn de keuze van de hoogte van de bijdrage geheel uit handen te geven. Okay, de mensen weten niet dat ze tegen een autist staan te praten, maar de kans dat ik op zoiets ja zal zeggen, is werkelijk nul, ongeacht welke prijs in het vooruitzicht wordt gesteld. Er zit eeen veel te grote onzekerheidsfactor in. En daardoor geloof ik al helemaal niet meer in de ongecompliceerdheid van de mogelijke prijs waarnaar je meedingt als je maar vaaak genoeg krast.
Als deze mevrouw een collectebus bij zich had, dan had ik er een euro of twee in gedaan. Nu overviel ze me met zoiets onbekends en oncontroleerbaars, dat ik wel nee moest zeggen. En ik vraag me af hoeveeel mensen daar ja tegen zeggen. Moet je echt autist zijn om hier helemaal niet van te houden?