dilemma
Het is een zonovergoten middag waarop in de buurt een rommelmarkt is georganiseerd. Het stond in het lokale sufferdje aangekondigd en mijn vrouw maakte er ook melding van. Zij ging zelfs een kijkje nemen. Ik moest thuisblijven voor iemand die langs zou zijn gekomen maar melding had gemaakt onderweg te zijn.
Wij hebben een huis vol rommel. Een deel daarvan willen we graag kwijt, maar op een verantwoorde manier. Een rommelmarkt is dat in mijn ogen zeker. Je krijgt iets voor je spullen, al is het erg weinig, en je weet dat de koper het graag wil hebben. Prima. Kringloop gesloten. Op Koninginnedag — tegenwoordig dus Koningsdag — zijn we vaak over de lokale vrijmarkt gelopen en kochten regelmatig iets. We zijn dus bekend met het fenomeen.
Nu die twee samen kwamen — ik wil van rommel af en er is een rommelmarkt vlakbij — voelde ik me verplicht daar heen te gaan met een wagenlading rommel. Maar hoewel ik dagen tevoren wist dat het zou komen, deed ik niets ter voorbereiding, concreet noch in gedachten. Pas toen mijn vrouw er naartoe was geweest, en weer met iets thuis kwam, kroop het schuldgevoel zo hoog dat ik zowaar een tas begon te pakken met spullen waar ik wel vanaf wil. Om mij heen kijkend, zag ik steeds meer spullen. De tas kon het al gauw niet meer bergen. En de stress liep steeds verder op. Aan de ene kant voelde ik me verplicht van deze kans gebruik te maken, aan de andere kant voelde ik een grote weerstand. Zelfs het schrijven van dit verslag wekt zoveel stress op, dat ik er tussentijds mee moest stoppen.
Ik begon redenen te bedenken waarom ik niet zou hoeven gaan, en realiseerde me dat ik niet had nagedacht over mijn comfort ter plekke. Ik heb snel last van mijn rug als ik stil sta of zonder rugleuning zit. Dus hoe los ik dat op? De zon schijnt volop, ik zou iets te drinken mee moeten nemen. Het was half drie en de rommelmarkt zou tot vijf uur duren. Dan zou ik vast dorst krijgen. Ook had ik niet bedacht wat ik aan kleding mee zou nemen. Zou ik een jas mee moeten nemen of zou het daar warm genoeg zijn? In ieder geval iets op mijn hoofd tegen de zon. Het duurde niet lang of ik vond dat ik veel te onvoorbereid was om zo naar de rommelmarkt te gaan, en liet de volgepakte tas in de garage achter.
Dan zijn er twee opties: ik tref die voorbereidingen alsnog, of ik blaas de zaak af. Het werd het tweede. Ik maakte me zelfs zorgen over reacties van anderen dat ik pas zo laat op de rommelmarkt zou verschijnen, een plekje zou moeten zien te bemachtigen en ongetwijfeld het drukste moment van de markt gemist zou hebben en dus een kleinere kans om van de spullen af te komen.
Om half vijf begon de twijfel toe te slaan. Had ik niet toch moeten gaan? Waarom heb ik het niet gewoon geprobeerd? Wat had ik te verliezen? Maar het dilemma van me in een menigte begeven zonder me daar mentaal goed op voorbereid te hebben, is heel groot. Het kan goed uitpakken, weet ik wel. Maar ik ben onvoorbereid op wat er zou kunnen gebeuren. Ik had het "script rommelmarkt" helemaal niet doorgenomen. Hoe kon ik dan denken daar zomaar te gaan staan? Zonder het goed tevoren bestuderen van het script van wat er zou kunnen gebeuren, blijkt de werkelijkheid bijna altijd iets te presenteren waar ik niet op voorbereid ben, en dus niet goed op weet te reageren. Dan kan het mooi weer zijn en zich een ideale situatie voordoen, maar toch de angst te groot zijn tegen iets aan te lopen waar ik niet mee om weet te gaan.
Het werd dus snoepen, een poging tot tv-kijken (er was eigenlijk niets leuks te zien) en me verloren voelen. Wachten tot mijn vrouw weer thuis zou zijn. Want voor deze middag bleek ik helemaal geen programma te hebben gemaakt, geen script te hebben doorgenomen. En dus ben ik de kluts kwijt en weet ik niet meer wat te doen. Wat ik gedaan wilde hebben wel: aan de rommelmarkt deelnemen. Ondanks dat weet ik nog steeds niet of ik het goede besluit genomen heb door niet te gaan.