Een einde

De hobby die ik een jaar geleden begon, en waar ik meteen enthousiast in sprong, bleek niet wat ik er van verwacht had. Begon het als een manier om mijn gedachten te verzetten, een gelegenheid om eventjes niet te piekeren, het enthousiasme daalde. Eerst viel me alleen op dat ik het nutteloos vond. Een activiteit die me weinig opleverde. Geen conditie, al staat het te boek als sport. Geen creativiteit; daarvoor zijn er teveel regels. En geen eindresultaat. Goed, er zijn competities waar je aan mee moet doen. En dan zijn er nog waar je aan mee mag doen. Daarin kan je laten zien wat je presteert. Maar het blijft een momentopname. De activiteit van het moment moet de voldoening geven, niet het resultaat dat achter blijft. En ik hou meer van dat laatste. Ik schrijf iets, en dat blijft bestaan, ook al wordt het nauwelijks gelezen. Als ik een filmpje maak, blijft dat als product achter. Het is steeds opnieuw als film te zien. Het is geen scorekaart van een voorbije wedstrijd, die alleen op dat moment iets betekende. Als ik een reis heb gemaakt, blijft de ervaring en de herinnering eraan achter. Maar tenzij de wedstrijd onder bijzondere omstandigheden plaats vindt, is het geen ervaring die je bij blijft.

Hoewel de activiteit op het moment zelf best leuk was, neigde ik toch steeds meer naar er mee te stoppen.

Zo'n voornemen nestelt zich in mijn hoofd. Op een clubavond vertelde ik mijn vrouw na afloop dat ik het best leuk gevonden had. En dat was ook zo. Dat viel me mee, want ik had mezelf al zo ver richting stoppen verschoven, dat ik verwachtte er weinig meer aan te vinden. Dus toch doorgaan misschien? Maar nee, het voornemen te stoppen had zich zo stevig in mijn gedachten genesteld, dat daar geen stoppen meer aan was. En dus toog ik afgelopen week naar de club, vastbesloten om de stekker eruit te trekken.

Ik wilde geen discussie krijgen over dat besluit. Niet worden overgehaald om het toch nog een tijdje te proberen. Het begon steeds meer als een verplichting te voelen, niet als een gewenste gelegenheid. En dus had ik een manier bedacht waarmee ik discussie kon vermijden. Waarmee ook het bestuur geen ander besluit zou kunnen nemen dan mij de toegang tot de activiteit te ontzeggen. Dat leek me de beste aanpak.

Ik heb niet gelogen. Ik had dingen kunnen verzwijgen om de deur op een kier te laten, maar heb dat niet gedaan. Ik dacht niet dat dat nodig was.

Nu is het zaterdagochtend; een dag waarop ik de hobby beoefende. En ik zit, zoals daarvóór, naar de oude film te kijken die de BBC uitzendt. Niet een film die ik zelf uitgekozen zou hebben. En ik denk: "Waarom doe ik dit? Dit is eigenlijk helemaal niet leuk." Toch kijk ik de hele film uit. Ondertussen voel ik me steeds depressiever worden. Tot het punt dat het fysiek voelbaar wordt. Een leegtrekkende sensatie in mijn borst. Afschuwelijk. Wat heb ik gedaan? Had ik wel met de hobby moeten stoppen? Is dit niet nog minder leuk dan op de club zijn? Heb ik niet het kind met het badwater weggegooid?

Zuiver rationeel kom ik steeds op de conclusie uit dat ik er goed aan gedaan heb er mee te stoppen. Maar mijn gevoel conflicteert. Ja, het leverde me stress op. Ja, ik kreeg er slechte dromen van. Maar dat was weken geleden. Ja, tijdens de activiteit dwaalden mijn gedachten af, en niet op een goeie manier. Dat bij elkaar vond ik het geld niet waard, want goedkoop is deze tak van sport niet. Dus ja, het was een goed besluit. Maar ik mis het nu. Niet de activiteit an sich, gek genoeg. Maar het voelt slecht niet te kunnen besluiten wel of niet te gaan. Dat ik mijzelf die keuze heb ontnomen, is waar ik het meest om rouw.

Tel daarbij op dat ik door een opspelende knieblessure even geen wandelingen meer kan maken, en ik zit ineens thuis met geen reden om de deur uit te gaan. Dat is deprimerend.

Ik moet maar snel op zoek naar iets anders waarvoor ik de deur uit moet. En dan liefst iets dat niet lang door loopt, zodat ik me niet hoef af te vragen of ik er een eind aan moet gaan maken.