en dan nog iets....

Het is weer tijd voor goede doelen. Natuurlijk staan de Filippijnen hoog op de agenda, maar andere goede doelen komen ook langs de deur of op tv langs om geld van me los te peuteren.

Ik heb daar helemaal geen zin in. Eerder schreef ik al over mijn relatie tot mensen die geld willen. Toen oude herinneringen boven begonnen te komen, dacht ik: er is nog iets.

Het klinkt misschien alsof ik zielig ga zitten doen, en dat is zeker niet de bedoeling. Het gaat om het leren van wijze levenslessen. Ook al zegt je moeder dat je niet met je hand op het fornuis moet komen, eens zal je je (bijna) branden en pas dan weet je dat je dat niet meer moet doen. Je hoeft maar één keer bijna onder een auto te zijn gekomen of je weet zeker dat je de rest van je leven zult uitkijken voordat je oversteekt. Mij moest men echter meerdere keren snoeihard laten vallen voordat ik zeker wist dat anderen er niet voor mij zijn als het er op aan komt. Op de momenten dat het telt, sta ik er alleen voor.

Neem de middelbare school. Ook zo’n prachtige leeromgeving voor sociale contacten en -interactie. En dus eentje waar je als autist hard onderuit gaat. Ik hield een spreekbeurt Engels. Met verve. Had daar ook flink op zitten werken natuurlijk. De leraar vindt het prachtig en wil mij een 10 geven. De klas keert zich tegen mij. Een tien, dat kan niet. Niet voor mij. Ik weet zeker dat als het een lid van het ‘populaire groepje’ was geweest, dat ze hadden staan juichen.

Ik werkte als vrijwilliger naast een man waar ik het goed mee kon vinden. We ondersteunden elkaar. Toen een ander er de brui aan gaf, zeiden we tegen elkaar: dat doe je niet. Je gaat niet zomaar ineens weg en laat de ander met de brokken zitten. Nee, WIJ deden dat niet. Mag je raden wat er gebeurde, een half jaar later. Jawel: ikke tussen de brokken. Toen hij jaren later bij mij aanklopte voor hulp, kreeg hij dat vanzelfsprekend niet. Je laat mij vallen, ik laat jou vallen. Het hoeft niet van één kant te komen.

Elke keer als weer iemand een beroep wil doen op mijn goedertierendheid, voelt het van binnen: waar waren jullie toen IK het nodig had? Toen ik werd uitgekotst door de ‘gezellige’ vereniging? Waar was de verontwaardiging, de hulpvaardigheid, de bereidwilligheid, de saamhorigheid? Weg. Autisme; dan krijg je dat.

Weet je wat jullie nu kunnen krijgen?

Precies.

Je doet zelf maar een extra duit in het zakje.

Namens mij.

En dan vraag ik nog niets teveel ook.