enthousiast

Ik kan het niet laten. Hoewel ik ontslagen ben van de verplichting te solliciteren, valt af en toe mijn blik toch op een vacature, als die toevallig voorbij komt. Zo geprogrammeerd ben ik om te willen werken, dat ik dan al snel enthousiast kan worden. Als het om een eenmalige activiteit gaat, wil ik een enkele keer zelfs enthousiast reageren. Om daar dan 's nachts van wakker te liggen; "O shit, wat heb ik nou weer gedaan...." Dan pas bedenk ik dat ik beperkingen heb waar ik niet omheen kan. Ik neig dat te vergeten; wil er niet aan denken. Dan voel ik me toch verplicht daar enige mededeling over te doen. Of het dan daardoor komt of door iets anders, maar de kous is dan snel af natuurlijk.

Gelukkig gebeurt dit niet vaak. Ik bedoel: die teleurstelling is niet iets waar ik graag op uit kom. Ik zie mij blijkbaar nog steeds als potentiële arbeidskandidaat. Keurmeesters zijn inmiddels tot een andere conclusie gekomen, die ik wel moet onderschrijven. Maar het hart is niet gewillig, en wil enthousiast blijven. Op die manier wrijf ik mijzelf in wat ik niet (meer) kan. Hoe leer ik dat toch af?