erfenis
Het wil mij maar niet duidelijk worden welk deel van de erfenis ik wil hebben. Dan gaat het niet om geld maar om de spullen. Mijn broers hebben meteen de duurste spullen geclaimd, ik richtte mij vrijwel uitsluitend op de goedkope rommel, omdat ik daarin mijn vader het meest herken.
Eerst kon ik niets anders bedenken. Na geruime tijd bedacht ik dat ik niet verstandig bezig was. De meer duurzame nagedachtenis zou toch zeker liggen in de waardevolle spullen? Tot ik de helft van de garage-inventaris mee naar huis nam. Hele lades uit de werkbank, tassen nog geladen met spullen. Blikjes, doosjes, bakjes,door mijn vader gevuld met schroefjes, moertjes, draadjes, onderdelen van reeds lang vervangen eigendommen en gereedschappen die de voortschrijdende techniek overbodig hebben gemaakt. Het voelde vreemd om deze spullen en gros mee te nemen, omdat ze altijd met zoveel zorg bewaard waren in die garage, het domein van mijn vader.
Toen het in mijn eigen garage opgestapeld stond, en ik zag het liggen, dan vroeg ik mij af of ik niet toch de juiste keuze had gemaakt. Als dit nou voor mij de nagedachtenis van mijn vader levend zou houden, waarom dan niet?
Ik vond het moeilijk om eraan te beginnen de spullen op te ruimen, want zo opgestapeld kon het niet blijven liggen. Het blokkeerde de toegang tot spullen van mijzelf. Onlangs vond ik mijzelf onverwachts bij mijn eigen werkbank en begon maar met wat spulletjes van mijn vader te pakken en te sorteren naar bakjes en laatjes van mijzelf, met schroefjes, moertjes en ringetjes die ikzelf over tientallen jaren heb verzameld. Net zoals mijn vader deed. Maar nu gebeurde er iets. Iets dat heel logisch is, volkomen voorspelbaar ook, en voor mij toch geheel onverwachts kwam. Door de rommeltjes van mijn vader in mijn eigen bakjes te doen, waren ze niet meer van mijn vader. Het werden ineens gewoon schroefjes, moertjes enzovoorts. Zolang ze nog in de bakjes zaten waar hij ze in gedaan had, waren ze nog van hem en herkende ik hem daarin. Nu zat ik de herinnering aan mijn vader op te lossen in mijn eigen verzameling.
Sommige spulletjes zullen herkenbaar van mijn vader blijven. Niet de individuele schroefjes en moertjes, maar een potje kogellagervet misschien, of een kleine boorkolom die ik hem ooit eens voor zijn verjaardag gegeven had en die altijd bovenop de werkbank prijkte, ook al gebruikte hij het ding bijna nooit. Om voldoende ruimte in de garage te krijgen voor eigen gebruik, moet ik spullen weg doen. Dat valt niet mee. Want ik gooi een stukje van mijn vader weg. Bovendien: waarom heb ik het mee naar huis genomen als ik het hier maar weggooi?
Ik ben er dus opnieuw niet uit of ik de erfenis op de juiste manier benader, mijn claim leg op de spullen die voor mij werkelijk belangrijk zijn ter nagedachtenis van mijn vader. Er is echter een onzekerheid bij gekomen: wat te doen met de spulletjes die ik (voorlopig) besluit te houden? Ze een heel eigen plek geven zodat die verzameling nog een beetje de sfeer van mijn vader kan ademen, of alles een plek in mijn eigen chaos geven en het daarmee diffuseren en misschien wel van zijn betekenis ontdoen?