etentje 1

Eten met vrienden/bekenden. Dat is iedere keer toch weer een beetje spannend. De eerste keer was het erg spannend. Zozeer dat ik blij was de allereerste keer niet te kunnen op die avond. De daaropvolgende keer was het een moeilijk besluit. Ik wilde niet gaan, en toch weer wel. Het is een uitje als beloning voor een jaar inzet. Daar had ik ook aan mee gedaan. Ik vond dat ik mijzelf tekort deed als ik weg bleef. Tegelijkertijd was ik zenuwachtig over wat me te wachten stond.
Inmiddels zijn we enkele jaren en etentjes verder, en zie ik er niet meer zo tegenop. En toch is er nog elke keer die lichte spanning: zal het (ook) dit keer goed gaan? Het is niet zo dat ik voorgaande keren het vreselijk heb gevonden. Maar het begint al bij binnenkomst. Naast/tegenover wie kom ik te zitten? Hoe houd ik daar een avond lang een gesprek mee op de been? Het is voorgekomen dat mijn tafelburen minder met mij hadden uit te wisselen dan met anderen in het groepje. En hoewel ik beslist niet de hele tijd aan het woord wil zijn, of het luisterend oor, ga ik me dan af zitten vragen of ik het wel goed doe. Want een etentje, zoveel heb ik dan inmiddels wel geleerd, gaat niet alleen om het eten. We zitten er niet met z'n allen omdat we dan groepskorting krijgen op de friet. Het gaat om de gezelligheid. Precies het onderwerp dat voor mij de meeste geheimen houdt. Zo'n etentje wordt een evenwichtsact tussen proberen lekker te eten, en mijn verplichtingen richting de gezelligheid.
Stel dat ze als groep zouden afspreken mij met rust te laten, die hele avond. Zou ik ook niet willen. Autist zijn betekent niet dat je geen deel wilt uitmaken van een groep, alleen dat je niet weet hoe dat moet. Ik heb eens een avond gehad dat mijn tafelbuur bijna de hele avond tegen mij heeft zitten praten. Ik was doodop, en probeer hem nu te mijden om herhaling te voorkomen. Ontslagen worden van actieve deelname aan het tafelgesprek is ook al geen oplossing. Maar wat dan wel?
Ik weet het nog steeds niet. Ik gok er maar op dat als ik in de buurt kom te zitten van de mensen die mij het meest liggen, dat de kans op een geslaagde avond het grootst is. Maar ook dan zal ik elke minuut me afvragen: doe ik het wel goed?