etentje 2

Terug van het etentje. Vond ik het nou leuk? Misschien moet ik daar een nachtje over slapen. Als dat lukt.

Het eten was prima. Voornamelijk vrolijke mensen om mij heen, die mij niet zaten uit te sluiten. Maar dan....

Veel teveel geluid. Iemand uit het gezelschap ging vragen of de muziek zachter kon. Maar het stemniveau was al oorverdovend. Mijn oren suizen luid na. De meubels waren niet op comfort uitgezocht. Een houten kont en dito rug tot gevolg. Wat ook niet hielp was een blijkbaar onhandige opmerking van mij naar een groepsgenoot, die daar serieus op in wilde gaan, over de schoot van de man die tussen ons zat. Ik heb een deel van de avond doorgebracht met denken aan wat ik daar aan moest doen. Toen we later wel naast elkaar zaten en het geluidsniveau wat gedaald was, zat hij vrolijk te converseren met anderen en zag ik geen gelegenheid om op het onderwerp terug te keren. Dus word ik midden in de nacht wakker, piekerend over hoe ik daarop alsnog moet reageren.

En dan is er natuurlijk dat punt in gesprekken waarin ik me afvraag of ik niet te diep op een onderwerp in ga. Ben ik te lang aan het woord? Is de ander nog geïnteresseerd? Is het leuk als ik me in het gesprek meng, of is een ander nog niet uitgesproken?

Ook moeite heb ik met maat houden wat betreft eten. Ik gedraag me als zo'n in een ver verleden verwaarloosde zwerfhond die op alles afvliegt dat eetbaar is. Terwijl ik nooit in mijn leven me hoefde af te vragen of ik wel genoeg te eten zou hebben. Zeker niet in mijn jeugd. Toch zie ik wat anderen laten staan, en vraag me af of ik dat te pakken kan krijgen. Soms merken mijn tafelgenoten dat op, en zorgen ervoor dat ik dat krijg. Wat niet de betere optie is. Veel beter voor mij is minder eten; zelfs alles wat in mijn directe nabijheid staat niet allemaal op willen eten. Ik vraag me af wat dat is, die snaaidrang. Spanning? Thuis kan ik ook stresseten. Erg ongezond. Ik weet het. En toch kan ik het vaak niet laten.

Zelfs jaloezie steekt de kop op. Tafelgenoten die zich wel kunnen inhouden en evengoed zichtbaar genieten. Hoe zou het zijn om in hun schoenen te staan? Die levenshouding; dat leven? Hoe zou dat zijn? Niet die stress. Maat kunnen houden. Het positieve zien. Waarom lukt mij dat niet?