De NVA heeft een onderzoek onder autisten gehouden en op grond daarvan een AQ, een autisme quotiënt, berekend voor alle deelnemers. Ik kreeg die curve ook onder ogen en mijn eerste reactie was: zie je wel, het valt best mee.

Al sinds ik arbeidsongeschikt verklaard werd, bleef ik stiekem geloven dat het allemaal wel mee viel. Natuurlijk was ik terecht arbeidsongeschikt.... voor dat moment. Maar er zou zeker een moment komen dat ik weer aan de slag zou gaan. De vraag was niet òf, maar wanneer dat zou gebeuren. De persoonlijke AQ-curve, netjes afgezet tegen het gemiddelde van de steekproef, leek dat te bevestigen.

Maar ik trek wel vaker te vroeg conclusies. Want dat mijn score flink hoger was dan het gemiddelde, legde ik eerst uit als dat ik beter functioneer dan de gemiddelde autist. Het verschilde in de grafiek zelfs zoveel, dat ik even bang werd dat mijn diagnose op enig moment in twijfel getrokken zou kunnen worden. Maar ik werd "gerust" gesteld toen ik de uitleg las. Hoe hoger de score, hoe meer autistisch. Hoe ernstiger dus. Precies het omgekeerde van wat ik eerst dacht.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat mijn dagelijkse werkelijkheid ook helemaal niet strookt met het idee dat ik binnen afzienbare tijd weer "aan de slag" kan gaan. Maar liefde maakt blind, zal ik maar zeggen. Want als ik de keuze voorgelegd zou krijgen tussen 80 uur per week werken en dat ook aankunnen, of geen betaald werk hebben en dat ook niet aankunnen (zoals nu), dan zou ik onmiddellijk voor optie 1 kiezen. Lekker hard werken; mijn eigen geld verdienen. Heerlijk.

En daar staarde mij de AQ-grafiek aan, met zijn hoge score. Hogere score dan gemiddeld, ja; maar lager functioneren. Okay, het zilveren randje is dan misschien dat het UWV niet op de loer ligt om mij arbeidsgeschikt te verklaren (al weet je dat nooit zeker), wat ik verder zie is vooral de donkere wolk. Mijn functioneren zoals het is, gaat al zienderogen achteruit. Dus hoe ik dat waanbeeld van werken nog vast kan blijven houden..... Dat gaat tegen elk beter weten in. Nu staat het zwart op wit. Het AQ zegt: Gefeliciteerd, u bent autistisch. En niet zo'n beetje ook.

Wees daar maar eens blij mee. Nee, mocht ik ooit gedacht hebben mijn autisme te hebben geaccepteerd, dit soort dingen drukt me weer eens met de neus op de feiten: ik blijf ontkennen hoe erg het eigenlijk is. Ik weet wel dat ik niet meteen aan het werk kan. Maar dat autisme, dat blijft iets van de ander.