Gek en gevaarlijk
De moord op Anne Faber heeft de vrees voor gewelddadige gekken weer even op de voorgrond gebracht.
De nacht volgend op het nieuwsbericht dat inwoners van Den Dolder in een kerk bijeen kwamen om hun vrees voor gewelddadige gekken gesust te horen, word ik wakker uit een gewelddadige droom. Ik was bezig iemand te vermoorden, en deed dat nog uit overtuiging ook. Een beeld waarmee ik niet meer in kon slapen.
In een kerk praten over vrees. Geen gemeentelijk zaaltje, geen uitspanning met lekkere koffie. Nee, een kerk. Toepasselijk. Want daarin heeft men het over geloof. Het ging dan ook minder om feiten dan over het geloof dat het allemaal niet goed geregeld is, dat iedereen gevaar loopt. Gevaar van mensen zoals ik?
Ik zit niet in Den Dolder. Zal daar ook niet zo snel terecht komen. Maar voor angst en vrees is dat bijzaak. De waarschijnlijke moordenaar van Anne Faber had daar ook niet moeten zitten, stelde Altrecht. En ik droom wel vaker gewelddadig. Ben ik dan een gevaar voor de samenleving?
Het belangrijkste verschil is dat ik er alleen over droom. Als kind heb ik nog wel eens gevochten met een klasgenootje. Maar na de lagere school is dat niet meer voorgekomen. Ik ging mij toeleggen op het vermijden van elk conflict. Wat overigens de boosheid niet wegnam. Die vluchtte in mijn dromen, en doet dat nog steeds. Angst die omslaat in fictieve actie. De klassieke "fight or flight" respons. In het echte leven vlucht ik, in mijn dromen vecht ik. En dan gebeurt er iets geks. Ik word bang van mijzelf. Voor inbrekers die ik in mijn slaap na een korte marteling ombreng; inbrekers die er niet zijn. Bang voor hoe ik groepjes ongure types op straat die mij iets aan willen doen, sloop; types die ik niet ben tegen gekomen. Een vrees voor bedreigingen die zouden kunnen voorkomen, maar dat in werkelijkheid - afkloppen - niet doen. En als ze zouden voorkomen, zou ik het grootste slachtoffer ervan zijn. Want ik mis de vaardigheden om mij daadwerkelijk teweer te stellen. In weerwil van mijn dromen.
Mijn gevaarlijk gekke dromen worden gevoed door gewelddadige scènes op tv. Ik kan daar steeds minder tegen; ga ze uit de weg. Des te meer komen ze in mijn dromen voor. Waar ze mijn vrees voeden. Zodat ik het echte leven nog minder aankan; er meer reden lijkt om boos te worden op de buitenwereld; bang te zijn voor mensen en gebeurtenissen die ik maar niet begrijp; geen plek kan geven. Die ik maar gek en gevaarlijk vind.