geluid

Het heeft tot de diagnose van autisme spectrum geduurd, eer ik een plek kon geven aan mijn gevoeligheid voor bepaalde geluiden. Hoe ik er mee om moet gaan, is een andere vraag.

Ik weet dat veel mensen hard geluid hinderlijk vinden. Maar waar ik bijvoorbeeld vreselijk gestrest van raak en absoluut niet tegen kan, is de niesbuien van mijn vrouw. Als zij gaat niesen, dan is dat niet 1 keer, of 2 of 3. We hebben het over tenminste 7 en meestal meer. Het effect op mij is misschien vergelijkbaar met het effect dat een 'normaal' mens ondervindt als naast zijn oor met onberekenbare regelmaat een benzinemotorkettingzaag plotseling aan gaat en heel kort op heel hoog toerental wordt gejaagd, om dan weer kompleet stil te vallen. En dat steeds maar weer, net als je het niet meer verwacht. Zes keer is nog te doen, denk je misschien? Vermenigvuldig dat met 5, en je komt in de buurt van hoe het voelt. Die stress is natuurlijk niet voorbij als de niesbui over lijkt te zijn. De angst voor een volgende nies zit er nu flink in. De bijbehorende stress blijf nog uren doorklinken. Met pillen is het effect te verzachten, maar als een volgende keer een niesbui begint, zit ik binnen de kortste keren op het stressniveau van de vorige keer, juist omdat ik vrees dat het wel weer een tijdje gaat duren eer het stopt.

Dat mijn vrouw het niet opzettelijk doet en het zelf ook heel vervelend vindt, betekent dat het misschien nog erger zou kunnen zijn als dat wel het geval was, al weet ik dat niet zeker. Dan zou de mogelijkheid bestaan dat, door er iets van te zeggen, het te stoppen is. Die escape is er nu niet. Het begint geheel onverwachts, en stop voor mijn gevoel niet meer die dag.

Recentelijk heeft ze ook geregeld hoestbuien. Die zijn hard opweg eenzelfde stressniveau te bewerkstelligen. Ook die zijn voor haar bijzonder vervelend en zou ze met liefde vermijden als ze kon. Maar in plaast van zorg, is mijn eerste gevoel vooral stress. Ik moet daar doorheen denken hoe vervelend het voor haarzelf is. En dat wordt steeds moeilijker.

Ik heb geleerd hoe me empatisch te gedragen richting zieken. Ik denk dat ik er best vaak in slaag de indruk te wekken dat ik meevoel. En dat is prettig. Of ik er wat aan mis niet echt mee te kunnen voelen, weet ik niet. Ik vraag het me eigenlijk af.