geluid

Buiten spelen kinderen. Eentje, de jongste neem ik aan, schept er plezier in te gillen. Ze imiteert het blaffen van een klein hondje. En dat steeds maar weer.

Een van de eigenschappen die bij autisme horen, is gevoeligheid voor geluiden. Nou, dat kan dan kloppen. Ik vind dit gegil echt heel erg hinderlijk, vervelend en storend. Voorheen kon ik er ook geen enkel begrip voor opbrengen. Nog niet, eigenlijk. Ik bedoel: ik vind dat de ouders hier mogen ingrijpen om het kind duidelijk te maken dat het niet maar mag blijven gillen, ook al is het buiten. In een afgelegen stuk bos, of op een verlaten stuk strand, prima. Maar niet tussen huizen die het geluid ook nog vasthouden en weerkaatsen.

Maar lawaai lijkt de norm te zijn. Staan we op de drempel van een wagenpark dat door elektrische aandrijving veel minder geluid zal maken dan tot nu toe gebruikelijk, worden fabrikanten verplicht auto’s artificiële herrie te laten maken omdat ze anders niet opgemerkt zouden worden. Voetgangers maken toch doorgaans ook geen lawaai? Zijn die daarom aan hun lot overgelaten? Fietsen produceren toch ook geen kunstmatig motorgeluid? Mogen we daarom die maar over het hoofd zien? Het is dat onzinnige geloof in geluid dat autisten behoorlijk dwars kan zitten.

Lawaai is een bekende oorzaak van stress, ook in niet-autisten. Ik zou daarom denken dat het voorkomen ervan aandacht krijgt. In plaats daarvan richten gemeenten zich liever op hondenpoep, wat echt heel veel stiller is. Ja, dat is bron van ergernis. Lawaai is bron van stress. Dat is echt een graadje erger. Mensen met een lage acceptatiedrempel voor honden, worden op hun wenken bediend. Mensen met een lage tolerantiedrempel voor geluid worden als lastig ervaren.

Ik snap dat niet, en heb er ook echt last van. Zorg dat je kinderen niet nodeloos lopen te gillen en te schreeuwen, dat je hond niet nodeloos blaft, je motorvoertuig niet nodeloos geluid produceert, evenzo elektrisch gereedschap. Beperk het produceren van geluid tot wat onvermijdelijk is. Is dat zoveel gevraagd?

Blijkbaar. En dus is kent het leven van autisten vele stressperiodes (geluid is zelden een kwestie van een moment) die het niet alleen erg onaangenaam kunnen maken, maar kwalitatief compromitteren. Door de hoge concentraties stress neemt de gezondheid af, de kans op ongelukken toe, evenals de vermoeidheid. Ik woon in een rustige buurt, maar kan niet meer aan de vereiste hoeveelheid slaap komen om een hele dag te kunnen functioneren. Is dat een maatschappelijke kostenpost die men werkelijk bereid is te betalen voor de vreemde notie dat nodeloos geluid bij het leven hoort?

Ook dat ‘inzicht’ is voor een autist moeilijk te bereiken.