getallen
In tests die enige vorm van autisme moeten kunnen vaststellen, komen steevast meerdere vragen over affiniteit en/of vaardigheid met getallen. In klassiek autisme lijkt men een zekere idiot savant te willen zien. Iemand die in een oogwenk de meest ingewikkelde wiskundige berekeningen doorziet, of als vanzelf de meest onmogelijk grote getallenreeksen kan onthouden. De vragen komen zelfs zo vaak voor, dat ik me daarbij steeds meer ging afvragen of ik wel enige vorm van autisme had. Want ik ben beslist geen rekenwonder en onthoud niet alle nummers die ik ooit gezien heb. Ik heb zelfs moeite om eigen kentekens te onthouden. Iets wat mijn vader wel weer kon, en deed. Ik heb zelfs zo'n afkeer van getallen dat ik een bijna panische angst heb voor de belastingaangifte. Ik ga er gewoon al van uit dat ik daarin fouten zal maken, het niet goed begrijp en ook niet goed kan uitleggen. Dat laatste is de reden dat ik er niemand voor inhuur om het voor me te doen. Meermaals heb ik hulp bij het invullen gezocht. Het resultaat daarvan was dat ik me afvroeg wat daar nou de meerwaarde van was. Het verschil tussen vrijwilligers die me met de belastingaangifte helpen en mijzelf, is vooral die affiniteit met getallen/bedragen die zij blijkbaar wel kunnen opbrengen en die ik beslist niet heb.
Een onbetekenende uitzondering is het onthouden van telefoonnummers. Niet dat ik die makkelijk onthoud. Maar ik probeer er een regelmaat in te zien. En die is vaak ook wel te vinden. Zo heb ik wel eens een nummer dat ik wilde meenemen naar een andere provider, laten varen omdat het nieuwe nummer dat ik had gekregen in mijn ogen mooier was; makkelijker te onthouden. Maar die affiniteit gaat niet zover dat ik nog alle telefoonnummers zou weten die ik ooit gehad heb. Laat staan de kentekens van alle auto's die ik ooit bezat, of zelfs maar postcodes van adressen waar ik gewoond heb.
En dan gaat het dus nog maar om nummers. Zodra het getal een extra dimensie krijgt, zoals een financiële, dan beginnen de problemen pas goed van de grond te komen. Dan is het niet meer gewoon een getal maar zit er een extra betekenis aan. Die extra dimensie maakt het voor mij onoverzichtelijk. Zo erg zelfs, dat het me in paniek kan brengen als er ook nog veel van af lijkt te hangen, zoals bij een belastingaangifte.
Ik ben niet zo iemand die zich suf zoekt naar aftrekposten en het onderste uit de kan wil halen. Ik zou het liefst hebben dat het belastingstelsel zo eenvoudig wordt, dat je helemaal geen aangifte meer hoeft te doen. Dat de belastingdienst, met alle gegevens die ze van werkgevers, banken, verzekeraars etcetera krijgen, zelf bepaalt wat je nog betalen moet of terug kunt krijgen en dat eerlijk doet. Niet, zoals nu, een dienst die probeert zoveel mogelijk te innen, tegenover belastingplichtigen die proberen zo min mogelijk te betalen. Een situatie waarin er geen tegengestelde belangen meer zijn, slecht een objectief vaststelbare belasting die ook door de belastingdienst zelf kan worden vastgesteld.
Mijn afkeer van geldbedragen en de getallen die daarbij horen, leiden ertoe dat ik meer dan eens mijn financiën niet bijhoud, niet controleer of niet corrigeer. Zo zou de ABN eens een flink deel van een overboeking naar mij hebben zoekgemaakt. Ik kon me er niet toe zetten dat uit te zoeken. Dat heeft me waarschijnlijk een euro of vijfentwintigduizend gekost, als het klopt. Maar de belangen waren te groot om me over de paniek heen te kunnen zetten. Want die paniek neemt even snel toe als de bedragen.
Het is ook lastig voor me om bedragen in context te zien. Ik kan me heel erg druk maken over het prijsverschil van een dubbeltje bij supermarktgoederen, en aan de andere kant vijfentwintigduizend euro overmaken voor een motorfiets. En daar dan niet wakker van liggen. Achteraf ben ik verbaasd daarover. Voor dat geld kan je een heel aardige auto kopen. Waarom moet die motorfiets zo duur zijn als je voor hetzelfde geld tweemaal zoveel wielen kunt krijgen, en vier keer de hoeveelheid techniek? Ik weet het niet, begrijp het niet en laat me maar meevoeren dor de koopemotie van het moment. at betekent dat ik te vaak te dure spullen aanschaf die ik eigenlijk niet nodig heb of echt had willen kopen voor dat geld. Bijna alsof er een getalblindheid in me zit.