gulden regel
"Wat gij niet wilt dat U geschiedt, doe dat ook een ander niet."
Zo heb ik dat vroeger geleerd, en ik probeer er nog steeds naar te leven. Vreemd genoeg wordt me dat lang niet altijd in dank afgenomen.
Ik heb iets met autoriteit. Geen idee of dat een autistisch trekje is. Doet er niet toe. Ik en autoriteit, dat gaat niet vanzelf goed. Juist iemand die veel verstand van zaken heeft maar niet op zijn strepen gaat staan, stijgt bij mij tot onneembare hoogten. Wie het omgekeerde doet, daalt tot onpeilbare diepten. En dus, als ik het eens voor het zeggen heb, doe ik dat voorzichtig, in de wetenschap dat ik niet de wijsheid in pacht heb en dat er zat anderen zijn die het beter kunnen en weten dan ik, ook al zijn die dan niet allemaal op dat moment aanwezig.
Vanmiddag trof ik enkele leden van een clubje mensen waar ik wel geregeld de leiding neem in een activiteit. Dat doe ik dus met enige voorzichtigheid. Niet alleen weet ik dat ik niet het grootste talent op aarde ben, ik ben me er van bewust dat als ik aan het 'ontvangende' eind zou zitten, ik een autoritaire houding niet in dank zou afnemen. Dus laat ik ruimte voor verschillen van mening en ben meer dan eens verrast als dat niet ontstaat.
Wie schetst mijn verbazing toen ik de clubleden hoorde zeggen dat ik fermer mag zijn. "Gewoon zeggen hoe het is." Ja, okay, maar wat als ik er nou niet zeker van ben dat het zo is? Kijk, dàt soort getreuzel, daar houden ze dus niet van. Als ik de leiding heb, dan heb ik de leiding en daar horen blijkbaar ferme uitspraken bij.
Aan de ene kant moet ik zeggen dat het me helemaal niet onaantrekkelijk voor komt, deze houding. Want ik kan ook vreselijk het land hebben aan geouwehoer over dingen die er helemaal niet toe doen; althans niet op dat moment. Of over verschillen van mening die zullen blijven bestaan en waar je dus een streep onder moet zetten als je daar achter bent gekomen. Dan moet iemand een besluit nemen - degene die de leiding heeft - en ga je verder. Maar ik heb me inmiddels een andere vorm van leiderschap aangemeten. Eentje die ik zelf ook verdraag. Met ruimte voor afwijkende meningen, terecht of onterecht, en eigen inbreng, al of niet gehonoreerd. Ik leid naar de gulden regel. En dan blijkt dat ik anderen daarmee lang niet altijd een plezier doe.
Was iedereen maar autistisch, dan was de wereld tenminste duidelijk, kan ik wel eens denken. Je zegt wat je meent en je meent wat je zegt. En net als veel anderen zo niet in elkaar steken, zo blijkt dat dus ook op andere vlakken te liggen. Die "gulden regel" is dus niet van massief goud maar een heel kwetsbaar verguld laagje waaronder de roest schuilt.
Het enige waar ik op durf te vertrouwen is dat het in beide gevallen fout zal lopen. Ik ben er van overtuigd dat als ik mij autoritair zou (proberen te) gedragen, ik binnen de kortste keren ruzie krijg. Maar ja, aan de andere kant krijg ik dat ook als ik mijn gulden regel volg. Dat is autisme voor mij: altijd eens de lul zijn in sociale omgevingen.