het is maar hoe je het opneemt

Het is eind van de middag als de telefoon gaat. Ik schrik mij wezenloos . Het is het nummer van de man die mij een paar maanden geleden te kennen heeft gegeven dat hij geen contact meer met mij wenst te hebben omdat ik hem diep gekwetst heb. Dus waarom dan dit telefoontje?

Afgelopen zomer ging het mis in de communicatie tussen mij en het bestuur van een groepje waarvoor ik mij een jaar of 6 als vrijwilliger heb ingezet. Ik ben er van overtuigd dat zij daarin respectloos, beledigend en kwetsend naar mij toe zijn geweest. Zij zijn van het omgekeerde overtuigd. Ik heb een punt gezet achter de escalerende ruzie, maar had nog graag contact blijven houden met enkele bestuursleden die tot kort daarvoor wel het beste met mij voor leken te hebben. Eén van hen heeft de moeite genomen om mij via email duidelijk te maken dat hij geen enkel contact meer met mij wenst. En dan gaat de telefoon.

Ik ben autistisch. Dat weten ze.

Google dat en het eerste dat wordt genoemd, is problemen met communicatie. Lees verder, en je komt er achter dat een autist tijd nodig heeft om de communicatie van een ander goed te begrijpen. Het advies om ondubbelzinnig te zijn, wordt vaak gegeven. En dan belt de man die geen contact met mij wil?

Misschien was het niet die man. Misschien was het zijn vrouw, of een ander bestuurslid dat bij hem thuis was voor een vergadering. Misschien was het een vergissing en heeft iemand daar per ongeluk een knop ingedrukt waar mijn nummer nog onder zit. Dat kan ik niet opmaken uit het feit dat ik vanaf dat nummer gebeld werd. Ik checkte daarna een paar keer mijn email. De communicatie verliep voorheen voornamelijk via email. Nee, geen berichten. Ook geen voicemail. Ging het om iets wat op dat moment opgehelderd moest worden? Iets waarmee ik me in het verleden heb bezig gehouden voor de club? Dat zou verklaren waarom er geen andere contactpoging wordt ondernomen. Erg belangrijk is het blijkbaar niet, nu voicemail en email uitblijft.

Ik geloof niet dat het een poging was om de verstandhouding te verbeteren,

of zelfs mij terug te vragen bij de club. Zo naïef ben ik niet meer. Natuurlijk zou ik dat fijn vinden. Maar ik kan met een gerust hart aannemen dat het dat niet zijn zal. Gezien ons laatste contact verwacht ik er niets goeds van. Ik verwacht een boze Bert aan de lijn te krijgen, die blijft vinden dat hij gelijk heeft. En dat heeft hij in mijn ogen niet.

Nu zit ik met het dilemma:

neem ik met hem contact op om er achter te komen waar het voor was, of laat ik het zo en houd in de gaten of er nog andere pogingen worden ondernomen? Vanwege mijn autisme is mij bellen in deze omstandigheden geen toonbeeld van respect of zelfs maar begrip. Ik voel me dan zo overrompeld dat ik pas na het telefoongesprek me begin te beseffen waar het over ging en wat ik had moeten zeggen. Om mijzelf daartegen te beschermen, heb ik de nummers van alle bestuursleden geblokkeerd. Ze weten waar ik woon (vlakbij), ze kunnen een brief schrijven of emailen. Ze kunnen een partner laten bellen. Contactmogelijkheden genoeg. Ik wil me niet weer door hen onaangenaam laten verrassen; iets waardoor onze relatie uiteindelijk gedoemd was te eindigen.

Ik zit er wel mee. Wat was nou de bedoeling?

Ik kan hem een email sturen en dat vragen. Maar ik had hem beloofd zijn wens geen verder contact te hebben, te respecteren. Zolang ik niet weet of hij het wel zelf was, kan ik daar niet zomaar van afwijken. Ik wil me correct gedragen naar het bestuur, of zij dat nou doen of niet.

De telefoon niet aannemen was een manier om stress te beperken. Helemaal is dat niet gelukt. Ik blijf gestrest door sowieso gebeld te zijn vanaf dat nummer, en verzucht maar weer eens: waarom moet het allemaal zo ingewikkeld zijn!?