Hoezo “anders”?

Als ik denk over mijn autisme, of het er met anderen over heb, vraag ik me geregeld af: hoe is dat dan bij andere mensen? Heeft niet gewoon iedereen dit?

Bijvoorbeeld elke seizoenswisseling ervaren als nieuw. En elk jaar weer verrast zijn door alles wat toch echt elk jaar terugkeert: vakanties en feestdagen, koude- en warme perioden, lengte van dagen, drukte op de wegen, enzovoorts. We hebben het met z’n allen toch voortdurend daarover? Dus ervaart niet iedereen dat telkens als ‘nieuw’?

Er zitten voordelen aan verrast te kunnen worden door het weer. Met de warme dagen bijvoorbeeld. Ik liep op straat in een korte broek en slippers, mouwloos T-shirt en zonnebril, en voelde me als op een vakantie in Zuid Frankrijk. Hoe heerlijk is dat? Ik hoef er geen dagen voor in de auto te zitten en me doodmoe te reizen, niet te worstelen met de Franse taal die ik maar zeer matig beheers, niet het ongemak van ver van huis zijn te dragen. Ik was enkele minuten lopen van huis. Maar door mijn kleding en het weer — de hittegolf — kon ik het gevoel van de Camargue snel boven halen. Ik ging nog een stukje langzamer lopen, om er meer van te kunnen genieten.

’s Winters is het de geur van diesel die me onmiddellijk terug brengt naar wintersport­oorden waar ik op de skibus heb staan wachten voor een dag van heerlijk, sportief vermaak. Meer zelfs dan op een Nederlandse skipiste te staan, hoe echt de sneeuw ook mag zijn. De begrenzing door de muren van de hal, en misschien wel de afwezigheid van de vertrouwde geuren, maken die belevenis eerder tot een verstoring dan iets wat me terug voert naar de pistes van Graubünden, Zillertal, Davos of Crans Montana. Fikse regenbuien kunnen me terug voeren naar de straten van Auckland, Nieuw Zeeland, waar ik ruim een week lang in mijn wax coat door de stromende giet heb gelopen. Drijfnat was ik aan het eind van zo’n dag. Maar toch gelukkig.

Echt op vakantie gaan is een onderneming waar ik steeds minder voor voel. Weer een nieuwe omgeving… En vooral: het pakken, de stress van “ben ik niks vergeten”, de stress van de reis; helemaal als het een intercontinentale vliegreis is, maar een autorit van een paar uur brengt mij ook al aardig van slag. Die vakantiestress heeft (bijna) iedereen, weet ik van artikelen uit life style magazines en soft nieuws items op tv. Dus daar zal ik niet afwijken. Waarom gaan dan toch elk jaar weer zoveel mensen ver weg, terwijl je voor veel minder geld en zonder stress de oude vakanties kunt herbeleven? Haal er Franse kaas bij, wijntje, zet een Franse film op of TV5 van de kabel, en je bent een aardig eind onderweg. Dit jaar heb ik een opblaasbad in de tuin gezet, met lekker koel water erin. Doet me denken aan het zwembad bij de Franse vakantiebungalow waar het water 11 graden van was. Een paar minuten daarin, en dan weer in de tropische temperaturen. Ik krijg het voor een habbekrats (in vergelijking) voorgeschoteld.

Soms is het fijn om autist te zijn.