HULDE !

Michael Sam, de sporter in de NFL, maakte bekend homoseksueel te zijn. En daar heb ik reteveel respect voor. Niet alleen voor het uitkomen voor je homoseksuele geaardheid in een land dat daar beslist niet altijd even open voor staat. Maar de timing..... GEWELDIG. die man verdient een lintje.

Niet alleen zijn de Olympische Spelen net van start. Hoevaak horen we niet over het antihomobeleid in Rusland en de protesten die al dan niet te horen/zien zijn of zouden moeten zijn. Maar bovendien: Michael Sam komt uit de kast net voordat hij gecontracteerd lijkt te gaan worden voor een grote club in de National Football League in de VS.

Hoezeer president Obama ook voor gelijke behandeling van homo's is, Amerika is helemaal niet zo homo-minded. Zeker in law-enforcement (politie), leger en sport, de traditioneel mannelijke werkomgevingen, was de acceptatie lange tijd net zo laag als onder streng religieuze groeperingen, waar Amerika er helaas maar al teveel van kent. Om dan je eigen carriere zo in je "coming out" te betrekken, dat vereist een hoeveelheid lef die maar weinigen hebben. Ik kan daar in ieder geval niet aan tippen. En dus neem ik mijn hoed af voor deze actie. BRILJANT.

Hoe zou ik zelf reageren als iemand tegen mij zegt dat hij homoseksueel is? Die vraag komt altijd in me op als ik over dit soort dingen hoor of lees. Ik heb diverse keren samengewerkt met iemand die van zijn homoseksuele geaardheid geen geheim maakte. In alle gevallen had ik dat pas door toen een ander me dat vertelde. Relnichten kon ik wel herkennen. Maar 'gewone' homo's, daar had (en heb) ik beslist geen antenne voor.

Hoe zou het zijn als iemand vindt dat hij zijn homoseksuele geaardheid voor het eerst aan je moet openbaren?

Ik had jaren geleden een heel goede vriend: Kees. Verrukkelijke vent. Hij is helaas niet meer, en dat stemt me nog droef. Want hij was een fantastische vriend. Nee, niet vriend in de zin van partner. Gewoon vriend. Maar ook weer niet gewoon, want een beste vriend. Mijn beste, tenminste.
Eerlijk gezegd moest ik even wennen. Ik had nog niet eerder bewust meegemaakt een vriend te hebben die homoseksueel geaard was en voor mij warmere gevoelens had dan ik voor hem zou kunnen hebben. De eerste reactie was er een van: hoe moet ik hiermee om gaan? Meteen duidelijk maken dat het geen relatie kan worden, leek me geboden. Achteraf bezien wat krampachtig. zoals mijn hele houding in het begin. Nieuwsgierigheid was er ook. Waarmee ik hem ongetwijfeld geshockeerd heb, nu en dan. Onbedoeld, maar toch. En toen.... bleek hij dus een fantastische vriend. "Altijd bereid,"  zei hij steeds als hij weer naar huis ging. Daarmee bedoelend dat hij bereid was voor alles te komen opdraven. Ik hoop daar geen misbruik van te hebben gemaakt. Maar ik genoot van zijn aanwezigheid, zijn vriendschap, zijn persoonlijkheid. Een fijne vent, die ik heel erg mis.

Ik zou hem willen vertellen over mijn autisme. Hij zou de eerste zijn geweest die ik het vertelde. En ik weet zeker dat hij er voor mij zou zijn geweest. Om me te steunen waar mogelijk. Om me op te vrolijken.

Misschien moet je er autist voor zijn om de vriendschap van een seksueel niet gelijk geaarde man zo te kunnen waarderen. Ik had een betere vriend aan hem dan ik ooit had gehad. Of ooit heb gehad. Dat lag aan zijn persoonlijkheid. Maar misschien ook een beetje aan de bijzondere gevoelens die hij voor me had.

Waarmee ik wil zeggen dat de vrees daarvoor bij mensen die niet weten hoe ze er mee om moeten gaan, hen weerhoudt van wat een heel mooie vriendschap zou kunnen worden. Als je wordt genaaid, heeft dat meestal niets met de seksuele geaardheid te maken, wil ik maar zeggen.

Dus hoe zou ik reageren als iemand mij nu zou zeggen: "Joh, ik moet je wat vertellen. Ik ben homoseksueel." Ik denk dat mijn antwoord dan is: "Okay. Bedankt." Want wat moet je er verder mee? Niet iedere homo is een beste vriend. Niet iedere homo is een zijige vent. Niet iedere homo wil seks met je. Dus wat betekent zo'n mededeling dan?

Voor mij is het informatie waar ik niets mee hoef. Voor de ander is het misschien een enorme stap om te nemen. Toch kan ik wel eens denken, als weer zulk nieuws voorbij komt dat iemand uit de kast is gekomen: juist door te doen alsof het heel bijzonder is, behandelen we homoseksualteit als iets bijzonders. En ik denk dat we daar van af moeten. Want ook al heeft het in mijn geschiedenis dan misschien meegeholpen tot iets bijzonders te leiden - een beste vriend - ik durf niet te hopen dat zoiets nog eens gaat gebeuren.

Maar misschien doe ik ze dan tekort. Misschien is het wel heel fijn om als iets bijzonders behandeld te worden.

Voor mij lijkt het veel op het uitkomen voor autisme. Ook iets waar je niet graag mee te koop loopt, wat onmiddellijk een stigma oplevert en waar ik weinig goeds van verwacht. Ik heb geen glanzende carriere voor me, dus kan niet zo'n heldendaad verrichten als Michael Sam. Maar ik zou het wel wat vinden als autisme (onder volwassenen) net zo in het nieuws komt als homoseksualiteit nu. En om er dan voor uit te komen.

Ik hoop dat nog eens mee te maken, eigenlijk.

En liefst op korte termijn.