hulp

En dan gebeurt het zomaar dat je zonder psycholoog zit. Het eerste dat in me op kwam, was dat ze voor deze beroepsgroep het afwezig zijn ervan niet zouden moeten toelaten. Net als voor brandweer, politie, spoedeisende hulp in het ziekenhuis, en dergelijke. Niet iedereen kan zomaar zonder de hulp waar hij al jaren op vertrouwt.

Daarna kwam het gevoel dat ik het toch zou moeten kunnen redden, enkele maanden zonder psycholoog. De psychiater komt immers weer terug van vakantie, en dan is er nog de case manager, oftewel de sociaal psychologische verpleegkundige, die mij moet helpen bij het aangaan van concrete taken. Zij bood aan het aantal sessies met haar uit te breiden naar de weken dat ik anders met een psycholoog sprak. Ze ging zelfs zo ver, dat ze aanbood een andere case manager voor me te regelen om te kunnen spreken gedurende haar vakantie. Heel aardig natuurlijk. Maar dat aanbod heb ik afgeslagen. Ook de uitbreiding van de sessies met haarzelf, heb ik ongedaan gemaakt.

Je weet pas wat je mist als het er niet meer is. Daar was ook een liedje over. En het klopt wel. De therapiesessies met de psycholoog gespecialiseerd in autisme, leken vanzelfsprekend te zijn geworden. En dan zijn er nog de sessies waarvan ik achteraf dacht: daar heb ik eigenlijk weinig aan gehad. Dat wisselt, en hangt niet alleen af van wat die psycholoog doet, maar ook van hoe open ik daarvoor sta. Soms vroeg ik me wel eens af of hij niet genoeg kreeg van de herhaling waarin ik verviel. Dat gebeurde zo vaak, dat het mijzelf begon op te vallen. Cursussen ten spijt bleef en blijf ik tegen problemen aan lopen waar we het al uitgebreid over hadden gehad. De vervangende psycholoog vroeg wel eens of de vervangen psycholoog het over dit of dat had gehad. Dan moest ik meer dan eens nadenken. Dan zei ik bijvoorbeeld dat ik dacht van niet, om even later te merken dat het onderwerp weldegelijk behandeld was. Het was blijkbaar niet blijven hangen. Dan moet het nog een paar keer herhaald worden, eer het wil beklijven.

Vervelend genoeg is het dus een pré als dezelfde hulpverlener die herhaling meemaakt, want die kan meteen onderkennen of iets al eerder aan de orde is geweest, en wat toen de uitkomst was. Een wisseling van therapeut is ook in die zin dus niet handig. Maar ja, dat soort mensen wil ook een carriëre, wil ook wel eens wat anders. En dan zit je als patiënt met een probleem. Helemaal als het vertrek net voor de vakantie valt, en eventuele vervanging pas na de vakantie aan de slag gaat. En dan nog op halve kracht, om eerst ingewerkt te worden, om daarna langzaamaan steeds meer cliënten te gan helpen.

En zo zit je dan zonder therapeut. Het gebrek daaraan is merkbaar. Zozeer zelfs, dat ik het gevoel kreeg dat gesprekken met de case manager weinig zin meer hadden. Wat heeft het voor zin om concrete dingen te bespreken als de onderliggende problematiek nog doorhobbelt en niet meer behandeld wordt? Hoe moet dat als een vervangende psycholoog aan het werk gaat? Die moet eerst nog van alles verkennen, waaronder mij, voordat ik op het punt terug ben waar de vorige psycholoog het voor gezien hield.

Nee, het wegvallen van therapie is weldegelijk voelbaar als een flinke stap terug in mijn functioneren. En toch.... De afwezigheid van hulp maakt ook wel weer iets in mij los. Het verlangen om het zelf te kunnen. Om toch dingen te ondernemen die zijn blijven liggen. Voorzichtigjes.

Ik weet nog niet waar hier uit gaat komen. Ik zit nu in een vacuüm van therapeuten. En concreet uitzicht op vervanging lijkt er niet te zijn. De hulp die ik wil, krijg ik niet, de hulp die ik krijg, wil ik niet. Wat zal ik blij zijn als er weer een situatie ontstaan is die stabiel lijkt.