Op tv was twee keer kort achter elkaar een dramaproductie te zien waarin een vrouw onbedoeld zwanger werd van een man die daar niet blij van werd. Tegenwoordig wringt dat bij mij. Meteen fantaseer ik mijzelf in zo'n situatie en verlang er vurig naar dat (in dit geval) een vrouw als Francis McDormand — niet in haar echte leven als actrice, maar in een vergelijkbare rol als ze speelt — tegen mij zou zeggen: Ik ben zwanger. Wow. Wat zou ik blij zijn. Denk ik.

Eerlijk gezegd vermoed ik dat ik in een vergelijkbare situatie als in de film, mij ook rot zou schrikken van zo'n mededeling. Maar in de scene zoals die zich in mijn fantasie voort zet, vlieg ik haar in de armen met glinsterende ogen, en zeg hoe geweldig ik dat vind. Opwindend is het. Verrukkelijk. Fantastisch.

Zo dacht ik er heel lang niet over. Ik werd opgevoed met een doembeeld van een onbedoelde zwangerschap. Dat moest koste wat kost voorkomen worden. Toen ik veertig jaar later dacht dat ik misschien toch wel kinderen zou willen, was het moeilijk een gelijkgestemde vrouw te vinden waar ik dat mee zag zitten. Tegen de tijd dat mijn latere vrouw en ik op dat punt waren aangekomen, was het te laat.

Tegen die tijd hoorde ik van autisme, en vond het maar beter dat ik geen kleine autistjes op de wereld had gezet, of zou zetten. Het is tenslotte erfelijk. In praatgroepen kwam ik vaak mannen tegen bij wie de diagnose ASS gesteld werd nadat ze jaren met hun autistische zoon hadden geleurd langs ggz-instellingen. Zoonlief leek toch wel erg op pa. Pa bleek dus ook autistisch. Zo dolletjes is dat niet. Beter om kinderen dat te besparen. Dacht ik.

En toen kwamen regelmatig etterbakken in het nieuws. De laatste tijd bijvoorbeeld Trump. Die heeft kinderen. Wat voor afwijking ze hebben weet ik niet, maar een kind van zo'n vader kan niet fatsoenlijk opgevoed zijn. En zo stroomt de wereld vol van mensen die de wereld een dienst zouden hebben bewezen door geen kinderen te krijgen.

In dat licht begon ik mijzelf te evalueren. Zou het echt zo erg zijn als een kind zoals ik was op de wereld kwam? Zeker als van tevoren bekend is dat het mogelijk autistisch is, zou dat helemaal niet zo verkeerd uitpakken, concludeerde ik. Misschien was het dus niet terecht dat ik mijzelf die beperking had opgelegd.

Nu is het te laat. Maar als weer zo'n scene voorbij komt, kan ik niet voorkomen weg te dromen bij het idee toch een kind op de wereld te helpen. Dan word ik zacht van binnen, en stil. Dromen zijn bedrog. Fantasie is geen werkelijkheid. Een ongelukje zit in een klein hoekje, zeggen ze dan. En vroeger werd zo'n ongelukje mij voorgehouden als een regelrechte ramp. Nu droom ik ervan precies zo'n "(on)gelukje" te begaan. Maar ik moet het doen met nieuws over Trump.

Kind kind kind, wat een ramp.