kwijt

Weet je, ik ben de weg kwijt. Ik weet gewoon even niet meer waar ik ben. Teveel dingen veranderen, wijzigen, zijn niet meer het vertrouwde zelfde. En ik weet niet wat ik er mee aan moet. Ook al ben ik vaak zelf de aanstichter.

Alweer jaren geleden moest ik erg wennen aan dat mijn vrouw hele dagen thuis zat. Werkloos geworden, en depressief. Nu gaat ze naar een sollicitatiegesprek waar ik denk dat ze een goede kans maakt. Maar ik weet niet of ik wel wil dat ze de baan krijgt. Ik ben bang dat ze opnieuw depressief zal raken, maar nu omdat de baan tegenvalt, of de mensen erin. Ik ben bang dat ik elke dag te maken krijg met de hond die niet met mij wil gaan wandelen, omdat mijn vrouw dat al jaren elke dag doet. Omdat zij dat graag wil. Zodat ze stiekem haar sigaretje kan roken. Iets dat ze voor mij geheim houdt. Iets waar ik mee leven kan, zolang ze niet naar een bouwvakker ruikt als ze terug komt. Maar therapeuten neigen te adviseren vooral "het erover te hebben."

Ik maak plannetjes om mijn autisme te gaan gebruiken als een unique selling point in plaats van een nadeel. Maar ik durf eigenlijk nog niet uit de kast te komen. Het voelt een beetje aan als toen ik er op aanstuurde dat mijn moeder zou ontdekken dat ik seksblaadjes had. Ik wist wel dat mijn seksualiteit er mocht zijn, mijn seksuele interesse in vrouwen. Maar of dit de handigste manier was om dat bevestigd te krijgen, dat betwijfelde ik zelf eigenlijk ook wel. Het bleek van niet. Nu plaats ik mijzelf aan de vooravond van mijn coming out als autist, coming aut zeg maar, en weer is het iets waar ik bang voor ben en eigenlijk ook weer niet wil.

Elk jaar rond deze tijd krijg ik de zenuwen van de belastingaangifte. Altijd bang het niet goed te doen. Ook niet als ik het een ander laat doen. Ook niet als de belastingdienst al van alles invult. Elk jaar stel ik dat uit; uit angst. En voel me er vreselijk onzeker door.

Opnieuw zit ik een gezondheidsreis naar het buitenland te regelen. Ik heb A gezegd, nu is het tijd om B te zeggen. Ik wil het achter de rug hebben, dus zet ik het in gang. Ik wil het niet gaan doen, ik wil het gedaan hebben. Maar omdat het nog moet plaatsvinden, krijg ik er de zenuwen van.

Het is weliswaar ver van mijn bed, maar het nieuws over de toestand op de Krim destabiliseert mijn gevoel van veiligheid in de wereld. Dat ik in mijn studie destijds aandacht had voor stabiliteit in de wereld, maakt me er vast gevoeliger voor. En ook al lig ik er niet wakker van, het is toch weer een druppel in de emmer.

Tel daarbij op de nieuwe therapie, het "huiswerk" dat ik ervoor maken moet, wat ik steeds voor me uit schuif omdat het blijkbaar wel erg dichtbij komt. En het boeken van vakantie naar de plek waar we al vele jaren naartoe zijn gegaan maar vorig jaar niet.

Wat is daar belangrijk aan? Het is een dubbele verandering. Vorig jaar werd de gewoonte doorbroken er elk jaar tenminste éénmaal naartoe te gaan. Dat voelde vreemd en niet leuk, terwijl we toch best een leuke vakantie hadden. Nu is het weer vreemd om dit te boeken omdat we het vorig jaar niet deden en toch een leuke vakantie hadden.

Problemen met techniek: defecten in auto's, fietsen, hobbyspullen, huis. Steeds weer malen over wat in het recente verleden fout ging op het sociale vlak, en me vervolgens daar rot over voelen omdat ik weet dat ik dat niet zou moeten doen. Het is als een vreetbui voor een anorexiapatiënt. Ook al weet je dat het 't slechtste is dat je kunt doen, je doet het omdat je het niet laten kunt. En dus moet ik cursussen gaan volgen om het af te leren. Nou, daar zal ik het dan ook wel weer niet goed in doen....

Lawaai buiten maakt me nog onzekerder. De rust die er anders is, is dan ook nog weg. De winter die geen winter was, dakdekkers' en gevelbedrijf die me in de stront laten zakken waar het garantie betreft, rekeningen voor gezondheidszorg die ingediend moeten worden, herhaalrecepten die ineens problemen opleveren omdat ik ze bij een andere apotheek moet halen of omdat na vele jaren een combinatie ineens niet meer zou kunnen.... Allemaal zaken waar ik achteraan zou moeten, iets mee moet doen, iets aan moet veranderen. Voor mijn gevoel staat mijn hele leven zolangzamerhand op z'n kop. Inclusief slaap- en waakpatroon.

Ik weet het gewoon niet meer. Windows 8 installeren op de computer is dan een verandering die merkwaardig veel invloed op mijn gemoedstoestand heeft. Sowieso zit mijn gevoel dicht onder de huid, die ik ook nog eens opensnijd met het nieuwe, vlijmscherpe mes dat ik kocht. Zo ben ik niet alleen psychisch maar ook lichamelijk gehavend. En ik haat dat.

Ik zeg niet dat ik terug wil naar hoe het was. Ik weet dat ik hier doorheen moet. Maar, om een dan maar ene romkom te citeren: "It scares the shit outof me."