lidmaatschappen
Wat is toch deze vreemde verhouding tot lidmaatschappen?
Aan de ene kant heb ik een sterke aversie tegen ergens lid van worden. Ik probeer het te vermijden, als het even kan. Zo stelde ik mijn lidmaatschap van de NVA uit tot het er op leek dat het niet anders kon. Niet dat ik hen mijn steun niet gun. Ik ga er van uit dat hun doelen voor mij niet slecht uitpakken. Toch liep ik niet warm om me bij hen aan te sluiten.
Hetzelfde geldt voor verenigingen op het gebied van sport en hobby. Ik deins terug als het moment daar is om aan te monsteren. Waarom? Ik ben toch in het verleden wel lid geweest van verenigingen. Ik heb er zelfs opgericht. Waarom deze aversie?
Aan de andere kant is er het bijna overmoedig intekenen op lidmaatschappen die maar weinig bijdragen. En terwijl ik dit schrijf, denk ik: zou dat het zijn? Gaat het om de verwachtingen die ik bij een lidmaatschap heb? Of om de verwachtingen waaraan ik denk te moeten voldoen?
Tien jaar geleden werd ik lid voor het leven van een merkenclub. Om dat te worden moest je tien jaar contributie ineens voldoen, en natuurlijk in bezit zijn van het betrokken merk. Ik had een gift in het verschiet en verzocht die om te zetten in dat lidmaatschap. Het deed mij dus niet voelbaar pijn in de portemonnee. Misschien dat dat nog uit maakt, ik weet het niet. De speldjes die ik ervoor krijg, draag ik op sommige kledingstukken. Dat lokt geen reacties uit. Alles bij elkaar heeft dat lidmaatschap nog geen fractie opgeleverd van wat het gekost heeft. Achteraf denk ik: zonde; had ik niet moeten doen.
Aan de andere kant staat de sportbeoefening. Ik ging naar de Open Golfdag omdat ik altijd al eens wilde kennismaken met golf. Ik kreeg een gratis les, en een aantrekkelijk bod op een beginnerscursus. Dat sloot ik af met het intekenen op een theoriecursus van een avond en de aanschaf van baanpermissie. Dat kostte allemaal geld. Met dat alles op zak, kon ik gaan golfen, als ik nog enig lidmaatschap had afgesloten. Maar daar stopte ik. De aanloop genomen, maar de sprong niet gemaakt. Eigenlijk ook zonde.
Jaren geleden ben ik lid geweest van hobbyclubs. Het duurde nooit heel lang eer ik er weer weg ging. Ik had verwachtingen van het lidmaatschap. Ik dacht daarmee geaccepteerd te worden, erbij te horen. En ik wilde me bewijzen tegenover anderen. Uiteindelijk kreeg ik het gevoel dat men zich tegen mij keerde. Misschien niet altijd terecht, hoewel ik denk altijd niet onterecht.
Zo werd ik eens gegroomed door de man die mij introduceerde, om hem op te volgen als voorzitter van de club. Iedereen in zijn vriendenkring binnen de vereniging vond dat een goed idee. Ik begon mee te lopen om ingewerkt te worden. De ledenvergadering waarin het nieuwe bestuur gekozen zou worden, vond plaats in de winter. Zowel ik als een belangrijk deel van die vrienden, waren op wintersportvakantie. Ik voelde geen nattigheid. Maar de leden die wel naar de vergadering waren gekomen, mensen die mij nauwelijks kenden en nooit spraken, hadden ineens bezwaren tegen mij geuit. Met als resultaat dat een man die al eens het voorzitterschap had opgegeven, en zich tevoren niet verkiesbaar had gesteld, zich ter plekke opwierp als nieuwe voorzitter en met meerderheid werd verkozen. Ik kreeg te horen dat men mij te onervaren had gevonden. Niemand had de moeite genomen tevoren naar mijn ervaring te informeren en maar besloten dat die er niet was. Dat de leden die mij beter kenden, mij naar voren had geschoven, legde blijkbaar geen gewicht in de schaal.
Ik was zo overdonderd door deze actie, dat ik niet anders kon dan de club verlaten. En het waren steeds acties als dit, die ik totaal niet kon zien aankomen, die mijn lidmaatschappen sierden, en deden beëindigen. Altijd achterbaks, disrespectvol (ik geloof in dat woord; respectloos zit in het midden tussen respectvol aan de pluskant en disrespectvol aan de minzijde), persoonlijk, unfair, gebaseerd op leugens en onomkeerbaar. De herkozen voorzitter zei niet, toen bleek dat het gebrek aan vertrouwen op onjuistheden berustte: "Dan organiseer ik een nieuwe stemming, bieden we onze excuses aan, en zal ik er persoonlijk voor zorgen dat jij alsnog voorzitter wordt." Nee, ik mocht vicevoorzitter worden (waarvoor ook een nieuwe stemronde nodig zou zijn) en al het werk doen, en dan ervaring opdoen.... Dus nog steeds geen vertrouwen, nog steeds geen respect. Nee, dank u. Jij wilde voorzitter worden, doe het werk nu ook maar zelf. En ik blijf niet rondlopen tussen mensen die maar beginnen met mij niet te vertrouwen.
Lid worden van een omroepvereniging heeft niets om het lijf. Je krijgt hier en daar wat korting, meer is het niet. Met zulke lidmaatschappen heb ik geen problemen. Helemaal niet als het nog vanzelf eindigt ook. Maar als het om sociaal functioneren gaat, dan zit de angst er inmiddels goed in. En dus word ik geen lid van een toneelvereniging, al zou ik graag toneelspelen; word ik geen lid van een gemeenteraadspartij, al interesseert de lokale politiek me wel en zitten ze om (actieve) leden te springen; word ik geen lid van een sportvereniging, al zou sport me goed doen. Al heb ik meer dan een halve eeuw ervaring opgedaan, ik weet dat ik niet kan inschatten wat men van mij verwacht. Ik weet dat het op de vervelendste manier zal eindigen; achterbaks, disrespectvol, persoonlijk, unfair, gebaseerd op leugens en onomkeerbaar. De ervaring leert dat dat altijd zo is.