mindfulness voor autisten

De psycholoog wil me graag aan de mindfulness. In een soort “show and tell” had ze het over een boek dat mindfulness voor autisten behandelt. Er is ook een website, waarop je - na ingelogd te zijn - geluidsbestanden kunt beluisteren/downloaden met mindfulness sessies voor autisten. Op die site staat ook dat autisten aangeraden wordt om vooral geen ‘gewone’ mindfulness te volgen.

Dat was dus mijn eerste vergissing, want dat had ik nou net wel gedaan. Niet willens en wetens: de diagnose Asperger was toen nog niet in beeld, bij behandelaars noch mijzelf. Maar schade heeft het wel gedaan, in de zin dat ik er nu een aversie voor heb opgebouwd. Maar ja, je therapeut zegt dat het een goed idee is, en wat doe je dan?

Ik heb een aantal meditatie-oefeningen gedownload en ging daarmee naar de computer waarmee ik het op CD wilde zetten. Ik ben nog zo ouderwets dat ik cd’s draai.

De cd was snel genoeg gemaakt, maar toen kwam de techneut in mij naar boven, die zei: wil je niet even checken of het wel goed opgenomen is? Ach ja, waarom ook niet. En zo belandden de bestanden in een bewerkingsprogramma, waar onmiddellijk bleek dat het opnameniveau veel te laag was.

Binnen de kortste keren zat ik de meditatie-oefeningen te monteren. Na het opkrikken van het volume, een rustige infade aan het begin om de nu nog beter hoorbare ruis voorzichtig te introduceren, en om dezelfde reden een langzame fade-out aan het eind.

Hier en daar werd een geluidspiek veroorzaakt door een schrapende G van de lezeres. Die maar even isoleren, zodat de rest harder kan.

Ik begon een oefening af te spelen en besloot meteen dat het belgeluid waarmee elke sessie begint, nu te hard was in vergelijking met het stemgeluid. Om kort te gaan: ik knutselde er vrolijk op los, waarbij ik niet schuwde sommige pauzes flink in te korten of zelfs teksten te herplaatsen om een logischer volgorde te creëren, in mijn beleving.

’s Avonds speelde ik de cd af toen ik in bed lag. Ik was te druk om in te kunnen slapen, en dacht dat mindfulness me wel zou helpen te ontspannen om de slaap te kunnen vatten. Tot mijn grote verbazing werkte dat echter niet zo. Ik speelde de ongewijzigde oefeningen af (van de gewijzigde versies had ik nog geen cd gemaakt), en net als bij mindfulnessoefeningen voor niet-autisten bleek het een ideale voedingsbodem voor allerlei gedachten die nu juist door mindfulness weggedrukt zouden moeten worden.

Ik dacht terug aan de montagesessie van eerder die avond. Na twee of drie oefeningen onderhanden te hebben genomen, was ik zo slaperig geworden dat ik er mee op moest houden. Liever was ik door gegaan om een nieuwe cd te kunnen branden met door mij geredigeerde oefeningen, maar zover kwam ik lang niet.

Door actief met de opnames bezig te zijn, keer op keer fragmenten af te spelen, met pauzes te rommelen, zelfs belgeluid vervangen waar ik het niet zuiver vond klinken, raakte ik zo ontspannen, zelfs slaperig, dat ik niet meer veder kon met actief bezig zijn. Maar rustig in bed liggen luisteren naar de zachte stem van de lezeres, had bij lange na niet dat ontspannende effect.

Ik durfde niet opnieuw achter de montagecomputer plaats te nemen om het nog eens te proberen. Een andere therapeut had mij eens verteld dat bezigheden als tv-kijken en ‘computeren’ bepaald niet ontspannend werken en dus juist vermeden moeten worden vlak voor het slapengaan. Na uren kon ik niets anders meer bedenken dan een slaappil te nemen.

Ik vraag mij af of dit ‘mindfulness voor autisten’ wel zoveel afwijkt van de mindfulness die ik destijds volgde, en waartegen ik zo in opstand kwam. Zou mindfulness voor autisten niet eerder een soort blokkendoos met audiofragmenten moeten zijn waarmee je zelf actief aan de slag moet om ze te rangschikken, te plaatsen, mixen etcetera? Die activiteit vereist een concentratie die andere gedachten weg drukt. Aan de andere kant vergde het van mij geen hoge concentratie. De handelingen die ik verrichtte waren me alle zeer bekend.

Het deed denken aan patience. Een ideetje van mijn vrouw: patience spelen met echte kaarten. Dus niet als computerspelletje, wat ik vroeger nogal eens deed. Ik kon geen drie spelletjes af maken voordat ik te slaperig was om wat dan ook nog te doen. Ik wilde alleen nog naar bed. Ook daarin zit een sterk repetitief element, een bijna hypnotiserend geluid van het kaartkarton dat op tafel flapt, volkomen bekende handelingen waarbij toch enige mate van concentratie vereist is, zonder veeleisen te zijn.

Misschien is het autistisch dat ik er niet zelf aan denk om te gaan patiencen als ik niet slapen kan. Daar moet mijn vrouw me dan weer op wijzen. Maar misschien is mindfulness voor autisten als kaartspel nog veel effectiever dan het boek en de site bij elkaar.