muzak

Ik liep in een Makrofiliaal voor enkele aanbiedingen. Wat me onmiddellijk stoorde, was de muziek die door de grote hal schalde. Whitney Houston. Niet dat ik iets tegen de inmiddels overleden zangeres heb of had, anders dan haar manier van zingen. Om dezelfde reden ben ik geen fan van Barbra Streisand; en in Nederland hadden we ook zo'n zangeres die zich specialiseerde in vooral heel hard zingen. Gigantisch volume. Wat blijkbaar veel mensen mooi en erg knap vonden. Voor een autist VEEEEEL te hard, en dus absoluut niet meer mooi of leuk om naar te luisteren. Heel hinderlijk zelfs.

Het verbaasde me dat ze dat soort muziek als achtergrond in de winkel draaien. In een winkel met kleding voor uitsluitend tieners, kan ik me nog voorstellen dat je harde muziek draait die specifiek op die doelgroep is gericht. Net als je in een winkel met linedanceparafernalia country&western mag verwachten. Maar zaken die een breed publiek willen bedienen, daar verwacht ik muzak die niemand het tegen de zin zal maken. En dat doe je met schreeuwmuziek altijd wel.

Begrijp me goed: ik verwacht geen Mantovani; zou het ook niet echt op prijs stellen. Ik verwacht dat als ik het bij de bedrijfsleiding aan zou kaarten, ze me zeggen dat ze het nooit iedereen naar de zin kunnen maken. Dat onderschrijf ik ook. Maar harde muziek, waaronder die met schreeuwende zangeressen, snerpende gitaren of drukke orkesten, is beslist overstimulerend, in ieder geval voor autisten. Ik wilde het liefst meteen de zaak uit lopen. Omdat ik speciaal gekomen was voor enkele aanbiedingen, probeerde ik die zo snel mogelijk te vinden, en toen naar de kassa om af te rekenen. Niet nog eens rustig rondkijken naar andere zaken; veel te druk in mijn hoofd.

Als ik kleidng koop, speelt de muzak weldegelijk een rol van betekenis. Drukke muziek? Ik kijk wel ergens anders. Wat ik me niet voor kan stellen, is dat het bij koperspubliek andersom zou werken. Dus waarom draai je het dan?