My Fair Son

Het is warm. Te warm om erg actief te zijn. Dus zet ik maar een filmpje op. My Fair Lady.

Ik kan niet zeggen dat ik die film altijd gesnapt heb. Of erg mooi gevonden. Ik ben hem meer gaan waarderen naarmate ik hem meer zag. Ook de in mijn ogen nogal "kale" decors nu en dan, kan ik nu plaatsen als stijl, hoewel het decor van de straat buiten het theater, en dat van het interieur van professor Higgins' huis me meer aanstaat. Maar bij het zien nu, drong het ineens tot me door dat ik Eliza Doolittle niet meer snap na het ambasaadebal.

Okay, ik begrijp dat ze zich genegeerd voelt als iedereen de professor feliciteert en complimenteert voor diens prestatie, maar niet Eliza zelf. Maar daarna raak ik het spoor kwijt. Ze gooit hem zijn slippers naar het hoofd. Waarom? Voor mij komt die actie nogal uit de lucht vallen. Ze doet een ring af die hij haar gegeven heeft, om die daarna uit de haard te vissen (hoe is die daar terecht gekomen?) en weer om te doen, en daarna weer af. Waarom? Ze vlucht naar moeder Higgins. Die was in eerste instantie bepaald niet van haar gediend, en in tweede instantie niet geïnteresseerd. Hoe komt het dat die nu ineens zo chummy is met die opgeschoten vrouw van de straat? Maar wat me het meest bevreemdt, is de houding van die moeder jegens haar zoon. Er wordt niet gerept over andere kinderen. De professor zou dus een enig kind kunnen zijn.

In mijn ogen is professor Higgins autistisch. In Engeland zeiden ze dan dat zo iemand excentriek was, of "colourful". Voor mij is het gedrag van de professor eerder normaal, of zelfs nastrevenswaardig. Ik kan me in hem vinden. Maar zijn moeder moet niets van hem hebben. Ze heeft zich duidelijk van hem gedistantieerd. Wat voor een moeder is dat? Eentje die haar kind in de steek laat. Zoon komt om hulp en support naar zijn moeder, en zij heeft het over een onaangename verrassing. Ze doet niet de minste moeite zich in haar zoon te verplaatsen, begrip op te brengen voor zijn zienswijze, of wat hij heeft bereikt. Hij is toch maar professor geworden. Wat zij is, behalve rijk en gevoelsarm, blijft onduidelijk. Voor mij is zij de meest verwerpelijke persoon in het hele verhaal. En daar gaat Eliza naartoe als ze zich mikend voelt? Waarom? Gokt ze er (blijkbaar met succes) op dat moeder Higgins zo de pest heeft aan haar zoon dat ze daarom haar antipathie jegens Eliza opzij zal zetten en haar zal steunen? Waarom doet ze dat? Hoe komt het dat Eliza haar zo inschat, terwijl ze het mens hooguit tweemaal heeft ontmoet, en in beide gevallen geen echt contact met haar heeft gehad? Waarom houdt ze van Higgins als ze hem zo dwars zit? Of andersom. Waarom komt ze toch weer bij hem terug? Wat heeft ze gedaan om zijn liefde te verdienen, anders dan hem helpen in het bestieren van zijn dagelijks leven?

Nee, kolonel Pickering is een goede vriend, professor Higgins is een echte wetenschapper. De vrouwen zijn onbegrijpelijk en ondankbaar. Zoals Higgins terecht stelt, heeft Eliza het doel bereikt dat ze wilde bereiken, na afloop van de lessen. Waarom is dat nu ineens een probleem? Waarom is dat Higgins' schuld, als zij zelf de aanstichter is van die lessen. Ze heeft er zelf om gevraagd. Ze heeft gekregen waar ze om heeft gevraagd. En meer, want blijkbaar ook iets dat voelde als liefde. Waarom dan boos worden om die bonus?

Aan het einde van de film hou ik dan ook en gevoel over als dat de grootste problemen nog moeten komen. Want ze had al bedacht dat er voor haar geen toekomst in zit. En die verkiest ze dan toch te zoeken bij de man die ze zo lijkt te verafschuwen. Wat zal moeder Higgins wel niet van haar denken? Die relatie zal vast ook een duik nemen nadat Eliza weer bij de professor is in getrokken.

De titel heb ik ook zelden goed begrepen. Want zo "fair" vind ik Eliza helemaal niet. De kilheid waarmee moeder Higgins haar autistische zoon behandelt, zou reden moeten zijn voor protestacties. Ik bedoel: als we ons zorgen moeten maken over zwarte Pieten, is het verstoten van kinderen met een beperking toch helemaal de aandacht waard? Nee, hoe goed en mooi die film ook is, My Fair Lady is een behoorlijk "fout" stuk, dat niet meer gespeeld zou moeten worden. Om toch van de professor te kunnen genieten, ga ik misschien nog wel een keer de moeder uit de film knippen, evenals de onbegrijpelijke Eliza-acties. Zitten we gelijk op een normale speelduur. Waaruit maar mag blijken dat die stukken er onterecht in zijn blivjen zitten.