Nadere diagnose

Ik kreeg een brief met een uitnodiging voor een intakegesprek. Als eerste staat op de agenda: nadere diagnose. Hoezo nadere diagnose? Moet ik door iedereen met wie ik te maken krijg, opnieuw worden gediagnosticeerd?

Voordat ik wist — of althans vermoedde — dat ik een ASS heb, werd ik onderworpen aan ik meen een zestal zeer langdurige gesprekken, werd mijn vrouw eenmaal langdurig bevraagd en mijn ouders telefonisch. Van een werkkring was geen sprake, dus dat viel af. Uit dat toch uitgebreide onderzoek kwam de diagnose ASS naar voren. Dat was even slikken, maar ging wel steeds meer duidelijkheid scheppen. Nu sta ik blijkbaar op een wachtlijst van 1½ tot 2 jaar, waarna opnieuw wordt bekeken welke diagnose gesteld mag worden.

Je zou zeggen: prima, je kan maar beter zeker van je zaak zijn. Maar het betekent ook dat ik nog niet kan beginnen met het verwerken van de diagnose. Want wie weet komen ze er over 2 jaar wel achter dat het helemaal geen ASS is. Wat dan?

Het is precies zoiets als dit waarom ik in eerste instantie niet wilde lezen over autisme. Ik dacht: dan ga ik het mezelf maar zitten aanpraten. Je kunt jezelf zoveel aanpraten. Als ik perse wil dat ik MS heb, dan redeneer ik mijzelf wel alle symptomen aan, is mijn angst. Dus: niet alle eigenschappen gaan zitten opzoeken en naast mijn leven leggen, want dan maak ik mijzelf ‘zieker’ dan ik ben.

Maar ik ben het toch gaan doen. Het werd van alle kanten aangeraden. En omdat die eerste diagnose alweer even geleden is gesteld en ik toch ook verder wil met mijn leven, heb ik mij ook in het circuit gestort van psychische hulp gericht op autisme. Wat als uiteindelijk blijkt dat het niks is? Aan de ene kant zal dat een opluchting zijn, natuurlijk. Ik heb enkele malen een bloedonderzoek gehad op basis van vage klachten. Uit dat onderzoek kwam dan dat ik gewoon gezond was. Aan de ene kant een opluchting; ik wil liever niet ziek zijn. Aan de andere kant werpt het problemen op. Want dat onderzoek werd niet zonder reden gedaan. Er waren (en zijn nog steeds) weldegelijk klachten. Dat de oorzaak daarvan niet uit het verrichtte bloedonderzoek naar voren kwam, betekent ng niet dat de klachten dan ineens weg zijn. Een heel dubbel gevoel dus. Opluchting, en een gevoel vastgelopen te zijn; dat het probleem ineens onoplosbaar was geworden.

Ik ben nu meer dan een halve eeuw oud en zou zolangzamerhand voor eens en voor altijd vastgesteld willen zien wat er aan de hand was en is, zodat ik van daaruit verder kan, kan zien wat ik nog van mijn leven kan maken, in plaats van maar rond te hobbelen op zoek naar wat het nou eigenlijk is dat ik nodig heb, omdat onbekend is wat er precies aan de hand is.

Nee, ik was niet blij met die uitnodigingsbrief. En al helemaal niet met de lange wachttijd.