nieuwe hobby
Ik had bedacht om me met een nieuwe hobby bezig te gaan houden: een bootje. Steeds vaker keek ik naar voorbijglijdende motorjachtjes met een gevoel van: dat lijkt me ook wel wat. Lekker rustig door de grachten tuffen. Geen gehaast. Relaxed.
Wat het flink aanzwengelde was de huur van een klein, open bootje met buitenboordmotor. Op een mooie dag pruttelde ik daar een paar kilometer mee over het water en dacht toen: dit is leuk; dit moeten we vaker doen.
Nou is de huur van een jachtje waar je op kunt kamperen, niet goedkoop. Een appartementje aan zee in het hoogseizoen is goedkoper. En van huren krijg ik ook de zenuwen. Door die hoge prijs krijg ik het gevoel er zoveel mogelijk gebruik van te moeten maken. Anders is het zonde van het geld. En dan te bedenken dat ik nog moet leren omgaan met zo'n ding. Het relaxte is er dan snel af. Hoewel ik van alle kanten werd gewaarschuwd over hoe duur het hebben van een bootje is, bleef ik uit komen op de overtuiging dat ik er beter eentje kopen kon. Op een willekeurige, mooie dag kan ik er dan naartoe. Niet alleen om te (leren) varen, maar ook gewoon om lekker in het zonnetje te zitten in een rustige omgeving. De volgende stap was op zoek te gaan naar een geschikt bootje.
Ik formuleerde mijn wensen, stelde mijn budget vast, en vond al snel een stalen kruisertje voor rond de €4000 dat ik wilde hebben. Helaas was een ander me voor. Dat zou daarna wel vaker voorkomen. Gaandeweg rekte ik het budget op, en werd duidelijk dat het nog niet meevalt iets te vinden dat aan al mijn wensen voldoet. Een paar keer had ik een bootje bekeken waarvan ik dacht: "dit moet hem dan maar worden", of zelfs "dit is hem!" Maar dan gebeurde het. Thuis gekomen schoot de stress door het dak. Ik durfde niet door te zetten. Vooral door de onbekendheid met wat zou volgen. Dan twijfelde ik weer: moet ik niet toch eerst zo'n ding huren, al is het maar voor een week? En steeds was het antwoord: nee, dat is veel te stressvol. Mijn vrouw begon inmiddels haar twijfel uit te spreken over wat ik bereid was uit te geven voor een boot. Ik ontdekte namelijk dat ik de boten leuker vind naarmate ze groter zijn, en daarmee duurder. Voor mij is een boot een drijvend vakantie appartementje, en heeft het liefst ook die afmetingen. Met een erfenis op zak en diverse interessante aanbiedingen op internet lag dat nog binnen mijn bereik ook.
Natuurlijk is mijn vrouw verstandig, en maant ze mij niet zoveel geld uit te geven aan iets waarvan ik nog niet eens weet of ik het wel leuk vind.
Daarbij, er zijn twee gezinsleden die zeeziek worden op een schommelende boot: de hond......en ik. Dat klinkt vast ongelooflijk stom. Dat ik een boot wil hebben terwijl ik zeeziek kan worden. Weliswaar alleen als ik de horizon niet zie, maar in een kajuitjachtje komt dat voor. En dus zit ik met de onzekerheid: zal ik het wel echt zo leuk vinden als ik denk? Natuurlijk zegt mijn vrouw dan: huur eerst een boot, dan kom je daar vanzelf achter. Maar de stress daarvan stoot me af.
En dus zit ik vast. Tot twee keer toe heb ik het punt bereikt waarop ik zwetend wakker werd en besloot er mee te moeten stoppen. Geen bootjes meer, huur of koop. Maar niet lang daarna ga ik toch weer zoeken, en kom ik toch weer bootjes tegen die me aanspreken. Dus wat is nou de oplossing? De gok wagen, en mogelijk met een boot zitten die ik weer moet verkopen? Iets anders waar ik flink gestrest door raak. Of het proberen te vergeten, en andere dingen proberen te vinden die ik leuk vind en mijn aandacht van bootjes kunnen weghouden? Door mijn zoektocht naar andere leuke dingen kwam ik bij bootjes terecht. Dit lijken vicieuze cirkels waar ik geen uitweg van zie. Zo blijf ik gevangen in een vaag verlangen.