ongezonde stress
Ik baal er ontzettend van dat ik zo'n stresskip ben. Ik doe het zelf, dat weet ik heel goed. Het heeft iets van een verslaving, lijkt het wel. Ik doe iets waarvan ik weet dat ik het niet zou moeten doen, en dat het heel slecht is voor me. Maar ik kan het gewoonweg niet laten.
Het is de heetste zaterdag van juni. Ik word veel te vroeg wakker, piekerend over een pakket dat bezorgd zal gaan worden. Dat zit zo. Donderdag plaatste ik een bestelling bij een internetwinkel die ik dezelfde dag annuleer. Ik bel, maar krijg een bandje te horen waarop gezegd wordt dat het te druk is om de telefoon aan te nemen, en dat ik kan e-mailen. Dat doe ik. Uren gaan voorbij. Dan wordt gemeld dat het pakket op de post is, en dat ik het maar aan de deur moet weigeren. Klinkt eenvoudig genoeg.
Voor mij is het dat alleen niet. De middag dat het bezorgd zal worden volgens Postnl, zal niemand thuis zijn. Ik kan de bezorgtijd en plaats wijzigen. Ik ben echter bang dat de bezorger op een tijdstip komt dat ik er niet zal zijn (de opgegeven tijden kloppen vaak niet) en hij het bij de buren aanbiedt. Dan moet ik er voor gaan betalen om het terug te sturen. Als ik wel thuis ben, moet ik de tegenwoordigheid van geest hebben om het pakket te weigeren. Daar vertrouw ik mijzelf niet in. Door mijn autisme reageer ik erg secundair. Ik kan op het moment zelf beseffen dat er iets niet goed gaat, maar pas veel later kan ik bedenken hoe ik eigenlijk had moeten reageren. Daarnaast vind ik het zielig voor de bezorger dat hij met extra werk wordt opgezadeld op de heetste dag van de maand door een fout van de internetwinkel. Ik pieker allerlei opties door en besluit het naar een afhaalpunt te laten sturen. Zaterdagochtend word ik piekerend wakker, bang dat ik de verkeerde keuze heb gemaakt. Die is echter niet meer te veranderen. Ik bedenk allerlei slimmere oplossingen, waar ik nu niets meer aan heb. Het probleem wordt heel groot in mijn hoofd en gaat alles beheersen: mijn slaap, mijn concentratie, mijn aandacht, mijn humeur. De leuke activiteit die ik mij die middag had voorgenomen, zie ik al in het water vallen. Ik ben te moe. Te kort geslapen, te gestrest om dat nog in te halen, te warm om het er even uit te lopen of fietsen. Ik kan namelijk slecht tegen de warmte.
Ik zou zo graag iemand hebben om dit meteen mee te kunnen bespreken. Vroeger was dat mijn vader. Na zijn overlijden leek het nog wel een keer dat er iemand was die daarvoor aanspreekbaar was, maar die is niet meer beschikbaar. En dus blijft het in mijn hoofd rondtollen. Steeds meer opnieuw. Terwijl ik weet dat het me niet helpt. Terwijl ik weet dat dat slecht is voor me; heel ongezond. Maar ik kan het niet stoppen. Ik kan het tijdelijk wegdrukken door tv te kijken. Maar zodra ik rust zoek om weer wat energie te krijgen, schiet mijn hoofd vol en blijft stress over. Ik zou willen dat ik de batterij eruit kon halen of zoiets. Geforceerd het hoofd stil leggen om tot rust te kunnen komen. Helaas lijkt er niets anders op te zitten dan te wachten tot het probleem voorbij is, op welke manier dan ook, en ik na weken, maanden of misschien wel jaren voldoende vergeten ben wat ik allemaal anders had moeten doen.