Vanmiddag bezocht ik een groot warenhuis waar van alles wordt verkocht: voedingsmiddelen, drank, kleding, electronica, keukenbenodigdheden, tuinmeubels, noem maar op. Vanwege de aanstaande verbouwing waren — als we de marketingafdeling mogen geloven — duizend artikelen afgeprijsd.

Ik was daar niet voor die opruiming. Ik was er om gebruik te maken van drie aanbiedingen die ik in de folder had zien staan. Voordat ik het gebouw betrad, had ik niet meer aan die opruiming gedacht. Maar eenmaal ter plekke kon je er moeilijk omheen. En dan begint het te zeuren: moet ik, nu ik hier toch ben, niet goed rondkijken naar mogelijk voor mij interessante aanbiedingen?

Ik liep over de afdeling electronica, en keek bij keukenbenodigdheden, maar had eigenlijk al mijn tax bereikt voordat ik daar goed en wel was aangekomen. Zo schreeuwerig waren alle papiertjes met afprijzings­percentages, en zo talrijk, dat ik me er al heel snel door overspoeld voelde. Waar het voor normale mensen blijkbaar een voordeel is dat zoveel artikelen zijn afgeprijsd, voor mij is het heel snel teveel. Lekker shoppen tussen alle aanbiedingen, dat ligt mij helemaal niet. Ik haak snel af, omdat ik het overzicht kwijt ben. Of omdat ik dat helemaal niet krijg.

Op weg naar de uitgang kwam ik langs de kledingafdeling. Midden op het pad stonden tafels met daarop afgeprijsde spijkerbroeken. Toen ik er langs liep, bedacht ik dat het misschien geen slecht idee was om daar dan toch iets van mee te nemen. Ik ging in de stapel op zoek naar broeken in mijn maat. Maar ook dat duurde me eigenlijk te lang. Bovendien: wat is mijn maat eigenlijk? Ik jojo nu zo met mijn gewicht en omvang, dat ik dat niet meer weet. Maar daarmee kwam ook het inzicht dat de maat misschien niet zo kritisch was als ik in het verleden had meegemaakt. Met dat jojoën komt er vast ook een periode waarin deze broeken me zullen passen. Dus legde ik de maat die me het meest passend voorkwam, in het winkelwagentje, en reed door naar de kassa.

Ik heb nog wel in bakken met aanbiedingen staan kijken. Zou er niet toch iets tussen zitten dat goed van pas komt? Ik kon het niet meer opbrengen daar bij stil te staan en ben doorgelopen. Een enorme keus is voor veel mensen, blijkbaar, een groot voordeel. Maar dat enorme, en vooral onverwachte aanbod van afgeprijsde artikelen was voor mij veel te groot. Als ik mij thuis kan voorbereiden op wat ik kopen wil, dan kan ik daar in de winkel mee overweg en ook nog wel iets kopen dat niet op mijn lijstje staat. Maar zo onvoorbereid worden geconfronteerd met al die aanbiedingen, dat werkt bij mij averechts. Ik wil dan alleen maar weg uit die situatie. Een concreet voorbeeld van overprikkeling.