persoonlijk
Ik weet niet wanneer het begonnen is, maar persoonlijke aangelegenheden zoals verjaardagen ben ik gaan afschermen van de buitenwereld. De hobbyclub waar ik kom, heeft een zogenaamde lief-en-leed-pot waaruit kaartjes of bloemen worden betaald bij ziekte en verjaardagen van de leden. Ik ben een keer ziek geweest, en kreeg toen een bos bloemen. Ik wist niet wat me overkwam.
Ik hou niet bij of alle andere leden hun verjaardag bekend hebben gemaakt. Zo af en toe staat het inmiddels zo bekende doosje minigebakjes op tafel. Dan weet ik: er is weer iemand jarig (geweest). Even kijken wie gefeliciteerd gaat worden. Dan zeg ik ook "gefeliciteerd", geef zo nodig een hand, en dan hebben we dat weer gehad.
Het is niet dat ik aan dat ritueel een hekel heb. Maar ik moet er niet aan denken dat met mijn verjaardag te doen. Binnen mijn eigen familie heb ik dat niet. Ik vind het leuk als mijn broers mij op mijn verjaardag bellen. Ik ging met plezier op mijn verjaardag naar mijn ouders toe om het met hen te kunnen vieren. Dat hoorde bij mij. Ik mis dat nu zij overleden zijn. Met hen heb ik het vanaf mijn geboorte gevierd. Zij hoorden in mijn persoonlijke wereld. De mensen van de hobbyclub die ik enkele tientallen keren per jaar zie, niet. Is dat gek? Ik zie hen per jaar vaker dan ik mijn ouders zag toen zij nog in goede gezondheid verkeerden. Toch laat ik hen maar mondjesmaat toe in mijn privéleven, en tot nu toe niet tot mijn verjaardag.
Als het om mensen gaat die verder van mij af staan, vind ik mijn naam zelfs te persoonlijk om te delen. Dat voelt als te persoonlijk voor de meeste, vluchtige contacten. Mijn bank tutoyeert haar klanten. Daar ben ik niet van gediend. Ze zijn mijn bank, niet mijn vriend. Ik hou dat contact liever onpersoonlijk zakelijk. Websites waar ik me moet registreren om te zien te krijgen wat ik zoek, vragen meestal om een voornaam. Vaak ook een geboortedatum. Dat gaat ze niets aan. Dat is veel te persoonlijk. Daarvoor gebruik ik nogal eens een pseudoniem. Pas als ik een juridische verbintenis aanga, bijvoorbeeld door iets te bestellen, gebruik ik mijn ware persoonsgegevens.
Ik heb geleerd me meer open op te stellen, ook naar mensen toe die ik niet tot mijn persoonlijke levenssfeer reken. Een monteur die zich met voornaam voorstelt, durf ik tegenwoordig wel mijn voornaam toe te vertrouwen. Mijn achternaam wordt dan ineens onbelangrijk, waardoor het toch weer een beetje onpersoonlijk wordt. Ik ben dan "die van" wat er ook gerepareerd moet worden. Ik heb geleerd dat op zo'n manier 'persoonlijk' te zijn, voordeel kan opleveren. Ondermeer een prettiger sfeer. Trekken anderen de grens van familiariteit bij seks en inkomen, voor mij ligt die ruim vóór onderwerpen als mijn verjaardag, interesses, vrijetijdsbesteding, gezondheid, opleiding, eventuele vrienden, en spullen in mijn bezit. Waarom eigenlijk?
Het voelt alsof, door dat te delen, ik een stuk van mijzelf weggeef; en dus een stuk van mijzelf verlies. Misschien wel zoals in sommige primitieve culturen mensen niet gefotografeerd wilden worden uit angst zo een stuk van hun persoonlijkheid kwijt te raken. Jarenlang durfde ik niet eens te zeggen wat voor werk ik deed, bang dat de ander dat omlaag zou halen, of veel te interessant zou vinden. "Mijn zoon wil ook die kant op. Zal ik hem eens naar jou toe sturen, dan kan je hem...." NEE! Wat voor werk ik doe, is voor mij te persoonlijk om met anderen te delen. Wat ik gestudeerd heb ook. Als het zo uit komt, wil ik het wel vermelden. Maar ga me er niet op aanspreken. En al helemaal niet koppelen. Jech.