plotsklaps moe
Ik was naar een tandarts in Turkije geweest. Trouwe lezers van mijn blog weten daar alles van. Zo ook dat het niet bij 1 bezoek kon blijven. Nu sta ik aan de vooravond van de tweede reis. Maar er is meer aan de hand.
Het is ook nog eens bijna 1 april, de dag dat de aangifte inkomstenbelasting binnen moet zijn. Ik was een excelsheet gaan maken van de medische kosten die ik vorig jaar heb gemaakt, waaronder dat bezoek aan de Turkse tandarts. Daar heb ik toen toch een kleine vijftienhonderd euro uitgegeven. Daarmee kom ik ruimschoots boven de drempel uit die voor de aftrek van deze kosten geldt.
Het bezoek aan die tandarts was zeer chaotisch geëindigd. Er stond iemand te wachten om mij naar een hotel te brengen, wat nogal een eind rijden was, en dus deed men moeite mij zo snel mogelijk de deur uit te werken. Maar ik had het geld cash bij me en wilde dat dus ook gebruiken. Ik wees hen erop dat ik nog moest betalen. Zonde om die kosten in 2014 achteraf te betalen, als ze niet meer aftrekbaar zijn.
In alle haast werd een rekening opgemaakt en het bedrag bepaald dat ik moest betalen. Dat deed ik. Maar de kassa was al afgesloten, dus kon ik geen kwitantie meer krijgen. Dat zou nog volgen. Omdat de sfeer zeer gemoedelijk was geweest en al het medische uitstekend was verlopen, dacht ik daar wel op te kunnen vertrouwen. Of het is mijn diepgewortelde verlangen mensen te willen vertrouwen, ook al zou ontbreekt de basis daar eigenlijk voor.
Ik ging dus zonder kwitantie weg, in de volle overtuiging dat dat later wel goed zou komen. En inderdaad kreeg ik later inderdaad een factuur. Die nam ik onder dankzegging aan, en legde die bij de overige belastingpapieren.
Toen kwam de dag dat ik toch echt de aangifte moest gaan invullen. Ik pakte alle rekeningen erbij, waaronder de Turkse, en zag dat die voor minder dan de helft van het betaalde bedrag was uitgeschreven. Ik contact opgenomen met de reisorganisatie, die het weer doorspeelde naar de kliniek, die antwoordde dat de boekhouding van vorig jaar al was afgesloten en er dus niets meer te doen viel.
Dan komt er een overweldigende moeheid over me, vergezeld van boosheid. Heb ik dat weer? Vertrouw ik eens iemand, val ik met de neus in fraude. Want dat is het toch, als iemand boekhoudkundig geld laat verdwijnen?
Net als bij de kwestie op de Krim ga ik allerlei sancties zitten bedenken. Zo duurt de boosheid nog langer, en wordt de vermoeidheid dieper. Na eerst afleiding te hebben gezocht in tv-kijken, ben ik om zes uur naar bed gegaan en heb diep geslapen. Evengoed moe weer opgestaan. En nu schiet ik flink in de stress iedere keer dat ik email check, bang dat het op de spits gedreven gaat worden, mensen boos worden en ik dat ook moet gaan worden om te krijgen waar ik in mijn ogen recht op heb.