psycho educatie 1
Psycho educatie cursussen vereisen vaak het lezen van het boek "Leven met Autisme" van Martine Delfos. Ik weet onderhand dat zij een expert is op het gebied van onderzoek naar autisme. Maar haar boeken hebben ook een opvallend nadeel.
De binnenkomer is gelijk al raak: de diagnose autisme wordt vaak verkeerd gesteld, merkt Delfos cs op. Ik word al meteen onzeker, en ik ben pas bij hoofdstuk 1. Volgens Delfos is het nogal makkelijk om de diagnose onterecht wel of niet te stellen, omdat het zo moeilijk is om het goed te doen. Hoe weet ik dan zeker dat bij mij die diagnose terecht gesteld is? Is dat de verborgen agenda van de cursus psycho educatie, waarin je meer hoort te leren over je aandoening? Jezelf afvragen of je er wel terecht zit? Het komt op mij vreemd over om als huiswerk mee te krijgen te moeten lezen dat je misschien onterecht denkt autistisch te zijn. Wil je meer weten over autisme? Vraag je dan af of je het wel echt hebt..... Het doet denken aan mijn dagen als computerprogrammeur; voordat je aan een taak begint, vraag je af of je niet al klaar bent. In dit geval: vraag je af of je de cursus wel moet doorlopen. Zou dit zo'n opgave zijn waarbij je eerst alle opdrachten moet lezen om er dan achter te komen dat je op één na ze helemaal niet moet uitvoeren?
Toen bij mij de diagnose werd gesteld, voelde ik me daar heel dubbel over. In eerste instantie verbazing. Autisme? Dat had nog nooit iemand gezegd/gezien. Daarna opluchting. Het klopt wel; eindelijk iemand die de spijker op z'n kop slaat. En in derde instantie het gevoel veroordeeld te zijn tot iets ongeneeslijks. Wat het ook volgens Delfos is.
Ik begrijp best dat Delfos kanttekeningen wil plaatsen bij al te gemakkelijke diagnoses, waaronder zelf-diagnoses. Juist om dat laatste te voorkomen, wilde ik in eerste instantie niet op internet op zoek gaan naar informatie, wat mijn toenmalige therapeut voorstelde. Ik wilde me niet gaan herkennen in van alles en nogwat. Het hebben van autisme vond ik al erg genoeg. Geen reden om er nog van alles bij te gaan halen. Pas toen redelijk zeker leek dat de diagnose goed was gesteld en ik er mee aan de slag zou moeten, ging ik lezen. Twee boeken aangeschaft. Het derde, van Delfos, werd me een beetje te duur, dus leende ik dat van de bieb. Al snel nadat ik er in begonnen was, liep ik over van de herkenning. Ik begon dingen over te schrijven, in het vage geloof dat ik het dan beter zou onthouden, of er meer mee zou kunnen. Maar na tientallen pagina's kwam het besef dat dit geen zin had. Het boek werd allengs technischer van aard. "Een vreemde wereld" gaat erg diep op de materie in. Voor mij, op dat moment, te diep. Zelfs met dit veel dunnere "Leven met autisme" heb ik dat al. Teveel informatie over wat het niet is.
Maar als braaf jongetje lees ik mij er doorheen. De eerste twee hoofdstukken met migraine. Dat doet ook al geen wonderen voor de beleving. En ik ben al geen boekenlezer. Tijdschriften, daar wil ik nog wel in bladeren. Boeken vereisen veel teveel geconcentreerde aandacht. Is dat test nummer twee? Als je dit boek niet achter elkaar kunt uitlezen, heb je geen autisme maar ADHD?
Misschien maar goed dat nog acht lessen volgen. Want na deze eerste heb ik veel in te halen.