regelmaat

Ik had het geluk in mijn jeugd een moeder te hebben voor wie regelmaat belangrijk was. De keerzijde daarvan is natuurlijk dat het daardoor mijn autisme minder opviel, als het dat al gedaan zou hebben in die tijd.

Toen ik op mijzelf ging wonen, was het vinden van regelmaat een uitdaging, zonder dat ik me daarvan bewust was. Ik voelde me wel 'losgeslagen', en was benieuwd waar men zoal de drijvende kracht uit put. Zo maakte ik een rondje langs de meest gangbare religieuze overtuigingen die ik kon bedenken, inclusief Pinkstergemeente, Mormonen en Scientology. Stromingen waar veel mensen hun regelmaat in vinden in spirituele zin. Ik vond er niets dat mij geruststelde. Maar dat op zich stelde me gerust; ik had dus niets gemist.

Vandaag de dag ben ik me veel meer bewust van het al dan niet ontbreken van regelmaat in mijn leven. Toen mijn vrouw nog werkte, gaf dat regelmaat. Wat we deden was meestal min of meer hetzelfde. Wat ik in haar afwezigheid deed, vertoonde weinig verandering in de loop der tijd.

Nu, met de warme dagen en de loomheid die me daarmee overvalt, heb ik grote moeite mijn draai te vinden, of te houden. We gedragen ons allebei anders; of voelt het vooral voor mij anders?

Eigenlijk heb ik dat met elke ommezwaai in het weer, maar vooral naar zomerse warmte/hitte. Mijn lichaam stelt andere eisen, en benadrukt daarmee dat de 'normale' dagindeling niet gehandhaafd kan blijven. Een vreemd fenomeen doet zich dan voor: ik weet niet eens wat mijn 'normale' dagindeling is. Hoe kan dat?

Met elke weersomslag gebeurt het dat ik me 's ochtends afvraag wat ik moet doen die dag. Lijstjes maken, hoor ik u roepen. Een veel gehoord advies, dat ik meer dan eens heb geprobeerd op te volgen. Waar de adviseurs aan voorbijgaan, is dat dit niet een kwestie van herinneren is; het gaat er niet om dat ik geen hulpmiddelen zou kunnen bedenken of inschakelen om me te helpen herinneren aan te verrichten activiteiten, ik voel mij zo als een eend in een vreemde bijt dat ik niet eens op het idee kom om die hulpmiddelen aan te wenden.

Ik kan daar zelf niet bij, begrijp niet hoe dat werkt, maar merk het heel goed. Ik heb een externe prikkel nodig om tot actie te komen. Blijft de juiste prikkel uit, dan gebeurt er dus weinig. Dat is geen luiheid; ik kan simpelweg niet bedenken wat mijn rol is op dat moment.

Heerlijk is het als ik in een situatie mag stappen waarin mijn rol tevoren duidelijk is, en liefst ook een actieve. Bijvoorbeeld in de hobbysfeer. Hoe vermoeiend het ook moge zijn, mentaal is het veel minder belastend dan het begin van een lege dag.

En ik had altijd gedacht dat het andersom was.