regels

Ik hou mij lang niet altijd aan mijn eigen regels. Ik geef het toe.

Zoals vandaag. Ik ging naar een Kiala-afhaalpunt voor een pakketje dat ik via internet besteld had. Ik ga nu even niet in op de onhandigheid van de ligging van Kiala-afhaalpunten (zeer slecht te voet of met de fiets bereikbaar), of de onwennigheid voor mensen die dit het eerst gebruiken. Vóór mij was een vrouw aan de beurt. Zij kwam een pakketje afhalen. De jongeman die het pompstation in zijn eentje bemande, raakte al aardig gestrest van het niet kunnen vinden van dat pakket. De vrouw droeg weinig kalmte bij. Maar ja, zij kwam een pakket afhalen. Ik begrijp wel dat je dan niet zonder dat pakket weer weg wilt gaan.

Na uitvoerig en meermaals zoeken, besloot de jongeman achter het loket toch maar andere klanten te gaan helpen. Toen ik met mijn pakket het pompstation verliet en terug liep naar waar ik mijn fiets had moeten achterlaten om de autoweg over te steken, bedacht ik ineens: er is niet zo ver van hier nog een pompstation dat een Kiala-afhaalpunt is. Waarschijnlijk is het pakket daar naartoe gegaan.

Ik dacht het, en vond dat ik het aan mijzelf verplicht was dit inzicht te gaan melden aan het loket. Maar ik was de autoweg inmiddels overgestoken, had mijn fiets van het slot gehaald en stond op het punt om te vertrekken. Om het hele traject nogmaals heen en terug af te leggen, daar had ik eigenlijk geen zin in. Ik liet mij hierdoor leiden en besloot toch niet terug te gaan.

Ik biecht het hier op. Dat was niet goed van mij. Volgens de regels die ikzelf hanteer, had ik dat wel moeten doen. In plaats daarvan ging ik excuses bedenken. Zoals mensen vaak doen om zich niet aan regels te hoeven houden. En dus bedacht ik dat de jongeman dat ‘waarschijnlijk’ zelf al wel bedacht zou hebben, terwijl een stemmetje in mijn hoofd zei: “Dat is een student. Die weet helemaal niet van andere afhaalpunten. Die is allang blij dat hij onthouden heeft hoe hij pakketten moet afgeven.” Nou ja, dan zou de vrouw er zelf wel achter komen. “Ja, als ze eenmaal weer thuis is en de email nog eens goed leest. Die ergernis kan ik haar besparen door nu met die informatie te komen.” Maar wie zegt dat haar pakket bij dat andere afhaalpunt terecht is gekomen? Misschien is er inderdaad wel iets echt fout gegaan. Of misschien heeft ze nog geen afhaalbericht gekregen maar gaat ze er van uit dat het al aangekomen moet zijn….

Allemaal excuses om niet te hoeven doen wat ik vind dat ik eigenlijk had moeten doen, terwijl ik terug naar huis fietste.

Slap. Vreselijk slap.

Ik ben geen haar beter dan anderen, hoeveel regels ik ook formuleer.