schappenstress

De supermarkt blijft een bron van ergernis. Is het niet het feit dat zelfs zij zich bedienen van kleine lettertjes om af te doen aan de boude reclamebeweringen, dan wel hun schappenbeleid.

Ik liep langs de broodafdeling om een goedkoop wit exemplaar te vinden voor het maken van toast. Ik ben inmiddels voldoende getraind om te weten dat de goedkope varianten meestal onderop liggen. De onderste drie planken waren echter opvallend leeg. Wat er nog wel was, lag allemaal bijeen op de ooghoogte planken.

Misschien denkt u nu: dat is slim, dan kan je snel zien wat er nog is. Maar voor mij is dat juist vreselijk frustrerend. Want van elke broodverpakking die daar dan ligt, is onduidelijk wat het is en vooral wat het kost. De aanduiding op het schap klopt immers niet bij wat daar ligt. Dus moet je elk brood dat lijkt op wat je zoekt, uit het schap pakken om het label te lezen. Vervolgens kan je de hele broodafdeling langs om uit te vinden in welk schap dit exemplaar eigenlijk had moeten liggen, om dan met leesbril en op je knieën te proberen het prijskaartje te lezen. Na drie pogingen gaf ik het op. Dan maar geen toast. Als je zoveel moeite moet doen voor het kopen van een halfje wit, laat dan maar.

En meteen denk ik: is dat wat de uitbater van deze super voor ogen had? Klanten zo frustreren in hun zoektocht naar het gewenste brood dat ze het maar opgeven? Of is de drang tot het maken van winst zo groot dat ze er maar op gokken dat mensen die brood willen hebben, dan maar wat pakken en meer moeten afrekenen dan ze van plan waren omdat ze duurder brood te pakken hadden dan ze wilden hebben? Ik vermoed dat laatste. En dat maakt boodschappen doen tot een vervelende activiteit. Het voelt alsof ik constant op mijn hoede moet zijn voor misleidende praktijken van de supers. Voordat ik wat dan ook maar in mijn winkelmandje kan leggen, moet ik — meestal met leesbril op omdat de informatie erg klein wordt gedrukt; aanprijzingen blijken veel groter gedrukt te kunnen worden, dus ruimte daarvoor is er weldegelijk — uitgebreid bestuderen of het productkaartje op het schap wel overeenkomt met het artikel dat daar ligt opgeslagen, vervolgens de halve stelling doorzoeken naar andere versies van hetzelfde product om te kunnen berekenen of de prijs/kwaliteitverhouding wel gunstig is, dat vergelijken met wat ik me meen te herinneren over soortgelijke producten bij andere supers, en checken of het inderdaad het specifieke product is dat in de aanbieding is op dit moment en of ik aan de voorwaarden van die aanbieding voldoe (klantenkaart, aantal stuks, combinatie met andere producten, minimum besteding etc.).

In plaats van gezellig eten kopen, is boodschappen doen een rekenwedstrijd geworden die culmineert in het afrekenen bij de kassa, waar je nog eens onder tijdsdruk wordt gezet om in de gaten te houden of wel datgene wordt aangeslagen wat je dacht te hebben gekozen. Die wedstrijd verlies ik regelmatig, omdat met het scannen van streepjescodes de caissière altijd sneller is met die ene handeling dan ik met de drie de ik vaak tegelijkertijd moet zien uit te voeren: op de band zetten van de boodschappen, controleren of wat wordt aangeslagen ook kopt, en de boodschappen weer in het wagentje zetten of in een tas proppen omdat je anders in de verdrukking komt met de boodschappen van de volgende klant.

Zo is boodschappen doen geworden tot weer een activiteit die veel inspanning vereist, niet leuk is, en vaak herhaald moet worden. Ik zit te wachten op de internetsuper die geen hoge bezorgkosten rekent of astronomisch minimum aankoopbedrag om de spullen thuis te krijgen, zodat ik thuis, goed leesbaar op een monitor, kan uitmaken wat ik wel en wat ik niet moet hebben, en me de kassastress kan besparen. Dat gaat ongetwijfeld komen. Tot die tijd blijft het behelpen.