schepen verbranden

Ik heb weer eens een schip achter me verbrand. Als ik het gevoel heb niet de goede kant op te gaan, heb ik de neiging dat te doen.

Natuurlijk is er een beslissing voor nodig om schepen achter je te verbranden. Maar het voelt meer als het besluit over me afroepen. Ik neem niet een beslissing met iets te stoppen of iets anders te gaan doen. Ik leg andere beslissers een keuze voor waarvan ik eigenlijk al denk te weten hoe die uitpakt. Maar op deze manier hoef ikzelf de beslissing niet te nemen. Vooral als het gaat om ergens mee te stoppen. Wekenlang broed ik op redenen om ermee te stoppen. En als ik overtuigd ben dat ik dat dan maar moet doen, zeg ik niet: "ik stop ermee", maar: dit of dat is er aan de hand. Vervolgens verwacht ik dat de ander zal zeggen: dan gaat het over.

Is het een manier om mijn besluiteloosheid te compenseren? Of ben ik gewoon te bang dat men me niet meer aardig zal vinden als ik gewoon besluit ermee te stoppen, zonder bijzondere reden?

Onlangs dus ook weer.

Nadat ik het schip in de fik had gestoken, begon ik te twijfelen over die daad. Komt ook meestal voor. Ik kan immers niet beslissen.... Dus elk besluit is dan niet goed. Maar ja, het schip staat al in lichter laaien. Daar ga ik niet meer mee het ruime sop op komen.

Welke aanpak ik ook kies: ik raak er gestrest van. Van geen beslissing nemen; de verkeerde beslissing nemen; een beslissing uit handen geven. Het eerste en laatste doe ik het vaakst.