schoenen
Ik schreef al dat in mijn jeugd het uitzoeken van schoenen een kwelling was (zie blog
"shoppen" onder "in de actualiteit"). Geen idee waarom ik dacht dat het nu anders was.
De laatste keer dat ik mij kan herinneren succesvol schoenen te hebben gekocht, was al shoppend met mijn vrouw. We liepen door een grote stad, keken in vele winkelruiten, en gingen diverse kleding- en schoenenzaken binnen. Meestal zonder iets te kopen. Maar als je maar voldoende zaken binnen loopt, dan wordt de kans steeds groter (misschien statistisch gezien niet, maar gevoelsmatig wel) dat je iets tegenkomt dat voor aanschaf in aanmerking komt. De twee schoenenzaken in de eigen stad, hadden zelden iets dat ik wilde aanschaffen, of dat nou door het model of de prijs kwam. Maar zij konden natuurlijk niet op tegen ene stad waar van één schoenwinkelketen al tenminste 2 filialen zaten, met verschillend assortiment. Zo kon ik in Rotterdam of Maastricht snel van de ene naar de andere winkel lopen om de kans op een leuke aanschaf te vergroten.
Met de keuze die internet biedt, zou je denken dat het allemaal vele sneller gaat en simpeler wordt. Maar dat blijkt niet zo te zijn.
Het beslismoment valt heel anders uit. Eerst is er het besluit iets al dan niet te bestellen. Met beloften als "gratis bezorgd, gratis retour" wordt een flinke drempel weggenomen. En dan komen de uitgezochte exemplaren thuis. Het "lekkermaken" zit in fase 1. En daar hoort het, voor mijn gevoel, niet thuis. Het hoort in fase 2: de schoen aantrekken, onmiddellijk volgende op fase. Nu zitten daar vele uren, vaak zelfs meerdere dagen tussen. Tijd waarin de aanacht ook naar andere dingen afdwaalt en het beeld van de schoenen verandert.
Dan komen ze eindelijk, en trek ik ze aan. En wat blijkt: ze zitten niet geweldig. Ze zien er wel hetzelfde uit, en ik vind ze dan ook nog steeds mooi, maar de kwaliteit valt tegen, of de pasvorm. Soms is dat snel een uitgemaakte zaak. Dan gaan ze meteen weer terug in de verpakking en begint het retourproces. Heel vervelend, hoewel dat tegenwoordig makkelijker lijkt dan voorheen. Maar wat in geval van twijfel?
Ik heb nu een paar enkellaarsjes liggen, netjes terug gestopt in de doos waarin ze kwamen, om retour te zenden, na dagen van overwegen en opnieuw passen. Neem ik ze nou wel of neem ik ze nou niet? Ware ik deze tegen gekomen in één van onze shopping-uitjes, dan had ik ze waarschijnlijk gekocht. Onder invloed van de aankooproes die dan heerst. Jij koopt iets, ik koop iets, en we willen niet voor elkaar onder doen, al gaat het daar niet om. Niet alleen het kopen is leuk, ook 's avonds in het hotel komen met alle aanwinsten, ze uitstallen en opnieuw passen of aantrekken. Het genot van de aanschaf wordt zo verlengd tot thuis toe, als dat proces nogmaals doorlopen wordt. Pas daarna verdwijnt het in de kast en is de kooproes ten einde. Tot die tijd onderstreept het een vakantiegevoel, een gevoel van luxe ook vooral, om geld uit te geven aan zaken die niet noodzakelijk zijn, maar alleen leuk om te kopen (en hopelijk te hebben).
Dat hele 'vakantieproces' ontbreekt bij kopen online.
En ik snap dan ook niet hoe het kan dat zovelen daar naartoe overstappen. De aanschaf is even leuk, maar daarna begint de kwelling: betalen, wachten, hopen dat de internetwinkel geen oplichterspraktijk is, wachten tot het pakket wordt bezorgd, stressen over of je er zult zijn op het moment dat de pakketbezorger langs komt, het pakje alsnog bij een afhaalpunt of bij buren moeten afhalen, het opruimen van de doos die om de doos met schoenen zit, eventueel opvulmateriaal dat meteen je vuilnisbak opvult, en na al dat gedoe, waarin de feestvreugde op de achtergrond is geraakt, de schoenen passen, die dan toch niet optimaal blijken te zitten. Kijk je daar overheen in de kooproes tijdens het shoppen, thuis heb je alle tijd om bedenkingen te ontwikkelen. En zo kom ik in een twijfelspiraal terecht die het besluit: houden of retourneren, steeds moeilijker maakt.
Toegegeven, ben ik in ene schoenenzaak niet direct overtuigd, dan loop ik de winkel weer uit en kan meermaals terugkeren om de koop te heroverwegen. Maar de zaak thuis hebben, maakt dat proces niet makkelijker. Je zou denken van wel, maar voor een autist als ik is het eerder andersom.
Na drie paar schoenen te hebben laten komen, sta ik op het punt om in ieder geval het tweede paar weer teug te sturen en waarschijnlijk ook het derde. Maar daar ben ik nog niet uit. Ik heb het maar vast voor retour aangemeld, en kreeg een email met de boodschap dat vooral zo snel mogelijk te doen. Wat de beslissingsstress alleen maar verhoogt. Wat moet ik nou? Wat wil ik nou?