Het geklaag van winkeliers over dalende verkopen door toenemende internethandel, gaat me steeds meer in het verkeerde keelgat schieten. Toegegeven, ook ik bestel tegenwoordig aardig wat via internet. Maar dat is niet omdat ik shoppen zo vervelend vind. Of wel?

Natuurlijk is er het prijsverschil. Maar het begint, eerlijk gezegd, met de afwezigheid van meerwaarde in de winkels. De verkopers weten geen bal van wat ze verkopen. Doen ze dat wel, dan is dat een zaak waar ik maar al te graag mijn aankopen doe.

Het tweede, bleek vandaag weer eens, is keuze.

Ik vond dat ik zwarte schoenen nodig had. Chelsea boots hebben mijn voorkeur. Op internet een ruime keuze. Zo ruim, dat het me begon te duizelen. Omdat ik bij de lokale middenstand helemaal geen Chelsea boots in mijn maat kon vinden, waagde ik een gok op internet. Bij twee verschillende leveranciers liet ik een paar in mijn maat komen.

Pas na het plaatsen van de bestelling, en het bijbehorende betalen ervan, bleek dat er een fikse levertijd op de producten zat, die helemaal uit het buitenland moesten komen: Zalando is blijkbaar Duits, Sarenza is Frans. Daar had ik geen indicatie van gekregen toen ik zat te shoppen.

De schoenen kwamen, ik paste ze, en besloot dat ze niet goed zaten. Dus kon ik de retourprocedure opstarten. En daar heb ik een hekel aan, eerlijk gezegd. Dat is nadeel nummer 1 van internetwinkelen boven de fysieke shop. Je hebt de spullen al thuis. Het lijkt al alsof je je keuze gemaakt hebt. Ik zou blij willen zijn met wat de deur binnen komt, maarkan dat met internetwinkelen niet. Ik moet ene reserve inbouwen, mag nog niet enthousiast zijn, want het kan best eens niet naar mijn zin zijn. Alsof ik er rekening mee moet houden dat Sinterklaar cadeautjes afgeeft die voor de buren blijken te zijn. Heel teleurstellend.

Na die twee miskopen, zo leek het, besloot ik toch naar een andere gemeente te reizen, eentje met meer schoenenwinkels, om het opnieuw op de ouderwetse manier te proberen. Dus speciaal voor dit doel in het openbaar vervoer gestapt — ik wil aan iets leuks als shoppen niet de ergernis toevoegen van betaald parkeren — en na de ergernis daarvan (onvoldoende saldo op de chipkaart, dus weer naar huis om op te laden, en daarna opnieuw de reis beginnen) het winkelcentrum ingedoken en elke zaak die schoenen kon verkopen, in gedoken.

Nu werd ik met het omgekeerde van internetshoppen geconfronteerd. Niet alleen was er de prettige sensatie van langs de SALE-rekken (uitverkoop is een woord dat alleen nog in de mond genomen wordt) te lopen, in de hoop de schoen van mijn keuze te vinden, de diversiteit van het aanbod was schrikbarend laag. Zo ik al Chelsea boots in mijn maat tegenkwam, zaten ze nog slechter dan een paar dat ik thuis had liggen om te retourneren. En dat moest ik tot viermaal toe vaststellen: geen keuze, of alleen een slechte.

Nou weet ik dat ik een lastige shopper kan zijn. In mijn jeugd sleepte ik mijn moeder (die voor mijn kleding betaalde) mee naar vele schoenenwinkels voordat ik eindelijk gevonden had waar ik mee naar school durfde. Maar in de jaren dat ik van shoppen met mijn vrouw was gaan houden, had ik heel wat paren gekocht en was daar altijd blij mee. Grote schoenenwinkels, of meerdere filialen van dezelfde keten met een wisselend aanbod, er was nogal wat te kiezen. Nu lijkt die keuze te zijn beperkt tot saai, oersaai of niet passend. En dus voel ik mij veroordeeld tot bestellen via internet, en keer op keer pakjes weer retourneren omdat het toch niet is wat ik had willen zien.

Ik voel me schuldig over de milieubelasting die dit inhoudt, maar zie geen alternatief. De lokale schoenenwinkel die nog schoeisel had dat ik leuk vond, is over de kop gegaan. De overgebleven zaak heeft buiten een bord staan: "uitverkoop; wij vinden het vervelend maar we doen het voor u". Wat is dat nou voor stelling? Schuldbewust loop ik naar binnen, zie leuke schoenen staan, kijk naar de prijs en denk: hoezo uitverkoop? Jullie hadden inderdaad geen zin om daarbij te denken aan fors afgeprijsde artikelen. En zo kan het gebeuren dat je de aangeboden paren de volgende uitverkoop weer tegenkomt. Waardoor ik nog minder reden heb die zaak binnen te lopen.

Retailgoeroes benadrukken dat om te overleven de middenstand moet moderniseren en een "beleving" in de winkel moet aanbieden. Schoenenwinkels moeten maatwerk gaan leveren, al gaat dat voorbeeld altijd over hardloopschoenen. Dat het zuiver een kwestie is van voldoende keuze hebben en voldoende expertise om het te verkopen, dat hoor je niet. Terwijl het voor mij uitsluitend daar om gaat. Daar wil ik best iets meer voor uitgeven. Voor de goedkope troep ga ik dan wel naar de Action.

Van een Sinterklaasachtige beleving is shoppen, op internet of in het echt, verworden tot iets waar ik me schuldig bij voel. Als ik niet in de winkel mijn schoenen koop, help ik de middenstand om zeep. Als ik ze op internet koop ook, en tevens het milieu, met al dat gereis door Europa, heen en terug. Shoppen is niet meer leuk. Het is maar afwachten of er iets leuks uit komt.

En dus loop ik met hoofdpijn in het winkelcentrum rond, en heb al snel genoeg van weer zo vruchteloze onderneming. Het is niet leuk, niet productief, en niet zelfstrelend zoals het dat vroeger was. En dus laat ik de schoenen die ik vroeger kocht, maar weer verzolen. De schoenhersteller heeft het er zo druk mee dat hij er niet eens op de afgesproken tijd mee klaar is. Ik betaal voor een stel nieuwe zolen en hakken evenveel als voor een goedkoop paar nieuwe schoenen, Maar die luxe is me met het huidige shopklimaat niet meer gegeven. Bah, humbug.