show me

Net naar Joris’ Showroom zitten kijken, met indiaan Klaas. De man was opvallend duidelijk over zijn positie. Meer dan de meesten die in dat programma figureren. Ik kan soms jaloers worden op die mensen. Zij hebben een (bijna; voor Klaas en de eenzame broeder helemaal) meditatieve manier gevonden om alle shit van het leven van zich af te schudden. Ze sluiten zich af, en vaak ook op in een zelfgekozen omgeving, en lijken er dan geen last meer van te hebben. Door de excentrieke opstelling vallen ze zo buiten het normale, dat hun omgeving het ook opgegeven lijkt te hebben. Ik bedoel: als je ‘een beetje’ gek doet, dan reageert je omgeving met: “Doe niet zo gek.” Maar ga je heel gek doen, terwijl je weldegelijk in staat blijkt om voor jezelf te zorgen, dan laat men je blijkbaar daarin. Zo kun je niet-functioneren in de samenleving zonder daar daadwerkelijk uit te moeten stappen. Je kunt nog gewoon boodschappen doen, in een huis wonen, en dus ook allerlei rekeningen betalen enzovoorts.

Dat idee, die meditatieve staat waarin je toch kunt functioneren maar dan buiten het ‘normale’ patroon, dat staat me best aan. Helaas ben ik te nuchter om zo’n omslag te kunnen maken. Ik dacht wel eens: zou ik niet een religie kunnen beginnen? Ergens in geloven dat me houvast biedt, en misschien nog een enkele andere, waar ik me op toe kan leggen, aan kan wijden, zonder opgenomen te hoeven worden in een inrichting.

Ik denk dat Asperger een slecht uitgangspunt is voor zo’n ‘uitstap’. Heb ik na grote inspanning en vele jaren redelijk door hoe ‘het hoort’ en hoe ik in de samenleving zou kunnen functioneren, zou ik een heel andere routine moeten bedenken en ontwikkelen om me daaraan weer te kunnen onttrekken.

Aan de andere kant vind ik het bedenken en ontwikkelen van een routine best leuk. Daar ligt het dus niet aan. Ik wil me er alleen niet ook nog zelf aan onderwerpen. Ik zou de grootste dissident worden van mijn eigen geloofsovertuiging. Over conflict gesproken! De stress daarvan kan makkelijk groter worden dan die waar ik nu mee te maken heb.

Ik zie het dus nog niet. Maar we blijven kijken; misschien dat eens de openbaring komt, ik het licht zie en zeg: ik ben hergeboren! Dat ik dan op tv kom in de showroom-editie van Joris’ opvolger, zou dan best eens het kaarsje op de taart kunnen vormen.