simulator

Vorige week waren we op bezoek bij buren. De man vertelde over zijn hobby: de vluchtsimulator op de computer. Daar is - het zal ook niet - een hele schare aanhangers voor, met helpdesks, fora, contacten, bijeenkomsten en congressen, et cetera. Op verzoek toonde hij zijn eigen cockpit. Twee computermonitoren, gekoppeld aan een zwoegende pc, met op de ene het instrumentarium en op de andere een blik op het vliegtuig in de lucht.

Ik had daar zowel geen als wel begrip voor. Wel, omdat ik me kon voorstellen dat het leuk is te zien hoe je over landschappen vliegt — en zo mogelijk beroemde steden — zonder de hele heisa van naar Schiphol te moeten rijden, echt in het vliegtuig te moeten stappen, te moeten overnachten in de plaats van aankomst, en het vervelende, langdradige gedoe op de vliegvelden met al hun anti-terreur-controles.
Waar ik geen begrip voor kon opbrengen, was dat hij door een piepklein luidsprekertje het geluid afspeelde dat in het vliegtuig te horen zou zijn. Liefst nog flink hard ook. Een van de dingen die ik vervelend vind aan vliegen, is namelijk die enorme en langdurige geluidsdruk. Als je al die andere nadelen kunt elimineren, waarom dan deze juist handhaven? Zo dacht zijn vrouw er ook over, trouwens.

Ik kan op zo'n moment enig enthousiasme over zoiets ontwikkelen en me afvragen of het iets voor mij zou zijn. Eenmaal thuis is dat snel weg. Was het omdat ik niet van simulaties houd?

Gisteravond had ik een heel gesprek met een van de producenten van de Britse tv-serie Sherlock, over filmwaardering. Niet echt natuurlijk. Terwijl ik me volledig bewust was van het fantasiegehalte van dat gesprek, liet ik het wel door gaan. Ik was benieuwd waar het allemaal toe zou leiden. Welke geniale dingen ik allemaal zou zeggen. Ik was, om het maar eens te stellen, een gespreksimulatie aangegaan. Dat doe ik wel vaker. Ik heb op die manier gesprekken gevoerd met Tina Turner, Jane Fonda, Marsha Mason, Richard Dreyfuss en andere beroemdheden. Maar ook bedrijfsdirecteuren, belastinginspecteurs, rechters en bestuursleden. Soms zijn ze heel spannend. Een thriller bijna. Soms zijn ze zo ontroerend dat ik er tranen van in de ogen krijg. Soms zijn ze erotisch. Bijna altijd betekenisvol voor mij. En dat allemaal zonder computerscherm, game-instellingen, fora, helpdesks enzovoorts.
Ik kwam er dus achter dat ik vaak ook simulaties voer. De mijne spelen zich uitsluitend in het rijk der fantasie af.

Nou klaag ik veel over piekeren. Over al die gesprekken in mijn hoofd die ik helemaal niet wil voeren. Over problemen, vermeend of toekomstig, waar ik me op dat moment helemaal niet mee bezig hoef te houden. Hoe moeilijk het is om mijzelf terug te krijgen naar het hier en nu. Dat ik daar mindfulness voor moet gaan volgen.
Zouden die vliegsimulators dat eigenlijk niet ook moeten gaan doen? Niet meer leven in een fictieve vlucht (misschien ook wel figuurlijk) maar in het hier en nu? Of ben ik eigenlijk een hobby rijk die ik op die manier om zeep probeer te helpen? Want ik kan ook plezier hebben aan die dialogen. Helaas heb ik weinig keuze in gesprekspartner. Die wordt me door associatie opgedrongen.

Het is weer een kwestie van interpretatie. Is het goed, slecht of neutraal om dit te doen? Moet ik er mee ophouden of het leren te beheersen? Is het als ophouden met drinken voor een alcoholicus, of als afvallen voor iemand die obees is?

Mij bekroop het gevoel dat je nog uit moet kijken met wat je weggooit in je therapie.