stemmen

Ik heb net gestemd. Natuurlijk ging ik stemmen. Dat vind ik een grondrecht van geweldig belang, dat laat ik mij niet ontzeggen.

Lang geleden heb ik eens uit protest niet gestemd. Ik vond werkelijk dat er geen partij was waarop ik met een goed geweten kon stemmen. Maar toen de stembureaus gesloten waren, kon ik wel janken. Zo’n belangrijk grondrecht laten lopen, dat zou ik niet nog eens laten gebeuren.

Toen ik na het rood kleuren van een rondje op het stembiljet, weer naar huis liep, voelde ik me toch bepaald niet blij. Weer had ik moeten stemmen op een partij die ik liever niet aanhang. Dat is me bij verkiezingen voor de Tweede Kamer helaas ook meer dan eens overkomen. Strategisch kiezen, zeg maar. Mijn stem niet uitbrengen op de partij van mijn keuze, maar op een mogelijke coalitie van mijn keuze.

Zo ook nu. Ik zal geen lid worden van de partij waarop ik heb gestemd. Ik zal het vast op meerdere punten met hen oneens zijn. Maar helaas geldt dat ook voor alle andere partijen waarop ik kon stemmen. Die ene juiste keuze was er niet, en dus moest ik maar gokken welke partij met mijn stem het door mij meest gewenste effect in de gemeenteraad zou kunnen bewerkstelligen.

Ik weet niet of het autistisch is of niet, maar ik hou hier dus eigenlijk helemaal niet van. Ik wil veel liever met hart en ziel achter één partij staan, daar met volle overgave op stemmen en als het gewaardeerd wordt ook met andere daden de partij steunen. Maar op het oprichten van een eigen partij na, zie ik dat niet snel gebeuren. En dus blijf ik een van die drijvende kiezers waar de politiek zo gek van wordt.

Het heeft iets oneerlijks, voor mijn gevoel. Iets onoprechts. En dat stuit me tegen de borst. Zo stuit ik mijzelf dus tegen de borst. En daar baal ik dan weer van.

Niet stemmen is geen optie, overtuigd stemmen helaas niet mogelijk.

Het spijt me, dames en heren politici. Vergeef me, ik kan niet anders.